Φιλία: µια λέξη και κυρίως µια έννοια ταλαιπωρηµένη και διαστρεβλωµένη στην εποχή µας.
Μια εποχή στην οποία, ενώ ο ένας άνθρωπος αποµακρύνεται συνέχεια από τον άλλο, επειδή κλείνεται στον εαυτό του, κάποιοι υπερηφανεύονται ότι έχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες «φίλους» στο διαδίκτυο. Μπορεί να µην τους ξέρουν προσωπικά, να µην τους έχουν συναντήσει ποτέ, να µην έχουν καν τη βεβαιότητα ότι πίσω από ένα ψευδώνυµο ή µια φωτογραφία βρίσκεται ένα αληθινό πρόσωπο, παρ’ όλα αυτά µιλούν για «φίλους». Πώς µπορεί κανείς να κάνει έστω και µια στοιχειώδη σύγκριση µε τα λόγια του Κυρίου, ο Οποίος αποκαλεί τους µαθητές Του «φίλους Του» και τους δηλώνει ότι εξαιτίας αυτής της φιλίας θα χύσει το αίµα Του για αυτούς; Η φιλία οδηγεί στη θυσία, το απόλυτο δόσιµο.
∆ιότι φίλος δεν είναι αυτός που κάνει παρέα µε κάποιον, που συνοµιλεί µαζί του στο διαδίκτυο, που πίνει καφέ µαζί του σε µια καφετέρια, που διασκεδάζει µαζί του. Όχι, δεν είναι αυτός φίλος. Τα κριτήρια µιας τέτοιας «φιλίας» είναι το να είναι ο άλλος ευχάριστος, ικανός, ευπαρουσίαστος, έξυπνος, πλούσιος, ισχυρός. Κοντά σε τέτοιους ανθρώπους µαζεύονται πολλοί «φίλοι». Μόνο που, όταν οι περιστάσεις αλλάζουν, τέτοιες επιφανειακές φιλίες διαλύονται, πολλές φορές και µε τρόπο καταστροφικό και δραµατικό. Υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ θεωρούνταν φίλοι και φαινόταν ένα δέσιµο µεταξύ τους, στην πρώτη δυσκολία η φιλία χάλασε και το µόνο που έµεινε ήταν µια απογοήτευση και ένα κενό. Και σαν να µην έφτανε µόνον αυτό, η συνέχεια έφερε πολλές φορές τους πρώην φίλους να µετατρέπονται σε κατηγόρους ο ένας του άλλου και µάλιστα µε πολλές αποκαλύψεις προσωπικών στοιχείων που έµαθαν την εποχή της φιλίας.
Κι όµως, υπάρχει αληθινή φιλία µε χαρακτηριστικά που δεν τα όρισε κάποιος άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θεός. Μια φιλία που χαρακτηρίζεται από αµοιβαία αγάπη, εµπιστοσύνη, αλληλοβοήθεια, συµπαράσταση µέχρι θυσίας του ενός για τον άλλον. ∆εν πρόκειται για µια ουτοπία, για µια ροµαντική προσέγγιση. Πρόκειται για µια ρεαλιστική πραγµατικότητα, που όµως απαιτεί µια προϋπόθεση: την ουσιαστική σχέση µε τον Μεγάλο Φίλο. Εκείνον που, όπως είπαµε, αγάπησε τόσο βαθιά τους φίλους Του, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία τους. Αυτός είναι που διδάσκει την αληθινή φιλία.
Φίλος αληθινός είναι ο άνθρωπος που δεν επιλέγει τον φίλο του µε κριτήρια δύναµης, υλικών αγαθών, ικανοτήτων, αλλά επειδή στο πρόσωπο του άλλου µαζί µε ελαττώµατα και αδυναµίες βλέπει έναν σύντροφο και συναγωνιστή στον δύσκολο χριστιανικό αγώνα. Μολονότι αγαπά όλους τους ανθρώπους, δεν τους κάνει όλους φίλους του. Ξεχωρίζει τα πρόσωπα εκείνα που έχουν κοινούς στόχους και αντιλήψεις µαζί του. Πώς µπορεί να συµπορεύεται µε κάποιους που έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις; Πώς µπορούν να βαδίσουν µαζί αντίθετους δρόµους; Γιατί φιλία, και µάλιστα χριστιανική, είναι η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ των φίλων προς τον Χριστό.
Αφού, λοιπόν, έχουν κοινό σκοπό, ξεκινούν να βαδίζουν µαζί βοηθώντας ο ένας τον άλλο για να αγωνιστούν και να γίνουν καλύτεροι. ∆εν κολακεύουν ο ένας τον άλλο, αλλά ασκούν καλοπροαίρετη κριτική µε πνεύµα αγάπης και αλληλοσυµπαράστασης, ώστε να εντοπίσουν τις αδυναµίες τους και να προσπαθήσουν να τις διορθώσουν. ∆εν εκθέτουν ο ένας τον άλλο, δεν προσπαθούν µε πνεύµα εγωισµού να προβάλλουν τις δικές τους αρετές και τις αδυναµίες του άλλου. ∆ίνουν το χέρι τους, βοηθούν, συµπαρίστανται και, κυρίως, ακούνε τους άλλους.
Ο φίλος είναι µια προέκταση του εαυτού τους και τον αντιµετωπίζουν µε την ίδια αγάπη που έχουν για τον εαυτό τους. ∆εν τον εγκαταλείπουν στην πρώτη δυσκολία. Είναι κοντά του ό,τι κι αν στοιχίσει. Η σχέση τους είναι υγιής, διαπνεόµενη από το πνεύµα του Θεού χωρίς άρρωστους συναισθηµατισµούς και εξαρτήσεις. ∆εν απαιτούν εξωπραγµατικά και υπεράνθρωπα πράγµατα, αλλά είναι προσγειωµένοι. Ο φίλος είναι ένα πρόσωπο που το συναντάµε εδώ στη γη, αλλά προορισµός του είναι να µας συντροφεύει στην αιωνιότητα.
∆υσεύρετες στις µέρες µας οι αληθινές φιλίες. Όχι όµως και µέσα στην Εκκλησία. ∆ιότι εδώ τις φιλίες τις σφυρηλατεί ο ίδιος ο Χριστός και το Πνεύµα το Άγιο τις συντροφεύει και τις προφυλάσσει. Για να βρει κανείς αληθινούς φίλους, δεν έχει παρά να διαβεί το κατώφλι της Εκκλησίας. Μέσα στο Κατηχητικό Σχολείο, στις χριστιανικές συντροφιές, όχι µόνο γνωρίζει κάποιους και παίζει ή συζητά µαζί τους, αλλά αποκτά ΦΙΛΟΥΣ για µια ολόκληρη ζωή. Και, κυρίως, αποκτά ΤΟΝ Φίλο, τον Κύριο, που δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει και να τον προδώσει ΠΟΤΕ.