Ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης. Στην ιστορία του Χριστιανισμού έχει καταγραφεί ως μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες μορφές, καθώς ήταν προικισμένη με πολλά πνευματικά χαρίσματα και εξαίρετο ύφος. Ανατράφηκε θεοφιλώς από την ευσεβεστάτη μητέρα της Εμμέλεια. Η Μακρίνα ήταν μνηστευμένη, αλλά συνέβη να αποβιώσει ο μνηστήρας της νωρίς. Εκείνη προτίμησε να αφιερωθεί σε υψηλά και ευγενή ιδανικά, αρνούμενη τις εγκόσμιες απολαύσεις. Αφοσιώθηκε στο μοναστικό βίο και τις αγαθοεργίες. Μαζί με τη μητέρα της αποσύρθηκε σε γυναικεία Μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό Ίρι. Εκεί κοντά, μόναζε και ο αδελφός της ο Μέγας Βασίλειος. Βοήθησε και συμπαραστάθηκε στη μητέρα της, στις φροντίδες του σπιτιού αλλά και στην χριστιανική ανατροφή των εννέα αδελφών της και ιδιαίτερα του Μ. Βασιλείου, που τον απομάκρυνε από τη δικηγορία και του έδειξε τον δρόμο της θεολογικής και της εκκλησιαστικής δράσης. Αργότερα η Μακρίνα αποσύρθηκε σε κτήμα κοντά στον Πόντο και αφοσιώθηκε περισσότερο στην προσευχή, στη μελέτη των θείων Γραφών και στην αγαθοεργία, ζώντας ασκητικά και ταπεινά. Λίγο πριν από το θάνατό της φιλοσόφησε πολύ και θεολόγησε με τον αδελφό της Γρηγόριο, για θέματα υψηλά και πνευματικά. Πέρασε στη βασιλεία των ουρανών εν ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον

Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἐμφρόνως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἐγένου θείας ἀγάπης· Σὺ γὰρ δι’ ἀσκήσεως. καὶ ἠθῶν τελειότητος, νύμφη ἐχρημάτισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ᾧ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων· χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα, λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῶ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορὰν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου, διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, ὁσία Μακρῖνα τὸ πνεύμά σου.