Έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου και έλαμψε ως επίσκοπος Ευρείας της Ηπείρου. Ιστορική έμεινε η μέριμνα και η αυταπάρνησή του για τους φτωχούς του ποιμνίου του. Υπήρξε άνθρωπος της προσευχής και ο Θεός του χάρισε τη δύναμη να θαυματουργεί. Έτσι, κάποτε απάλλαξε με τις δεήσεις του το Σούλι από κάποιο μεγάλο και φοβερό δράκοντα, που ήταν φόβητρο και μάστιγα των κατοίκων. Ακόμα, όταν κάποτε πήγε στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας του απέδωσε μεγάλες τιμές και πλούσια δώρα, διότι με την προσευχή του θεράπευσε την κόρη του, που έπασχε από σεληνιασμό. Και όπως κάποτε ο Ηλίας έτσι και αυτός με τη δέησή του έλυσε την ανομβρία, που μάστιζε την πρωτεύουσα και τα προάστια, τα οποία λούστηκαν με άφθονη βροχή. Όταν επέστρεψε στην επαρχία του, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο με τον ίδιο ζήλο. Έκτισε με τα βασιλικά χρήματα ναό, που διακόσμησε με μεγαλοπρέπεια. Πέθανε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.