Μια λέξη και κυρίως μια έννοια ταλαιπωρημένη και διαστρεβλωμένη στην εποχή μας. Μια εποχή στην οποία, ενώ ο ένας άνθρωπος απομακρύνεται συνέχεια από τον άλλο, επειδή κλείνεται στον εαυτό του, κάποιοι υπερηφανεύονται ότι έχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες «φίλους» στο διαδίκτυο. Μπορεί να μην τους ξέρουν προσωπικά, να μην τους έχουν συναντήσει ποτέ, να μην έχουν καν τη βεβαιότητα ότι πίσω από ένα ψευδώνυμο ή μια φωτογραφία βρίσκεται ένα αληθινό πρόσωπο, παρ’ όλα αυτά μιλούν για «φίλους».
Πώς μπορεί κανείς να κάνει έστω και μια στοιχειώδη σύγκριση με τα λόγια του Κυρίου, ο Οποίος αποκαλεί τους μαθητές Του «φίλους Του» και τους δηλώνει ότι εξαιτίας αυτής της φιλίας θα χύσει το αίμα Του για αυτούς; Η φιλία οδηγεί στη θυσία, το απόλυτο δόσιμο.
Διότι φίλος δεν είναι αυτός που κάνει παρέα με κάποιον, που συνομιλεί μαζί του στο διαδίκτυο, που πίνει καφέ μαζί του σε μια καφετέρια, που διασκεδάζει μαζί του. Όχι, δεν είναι αυτός φίλος. Τα κριτήρια μιας τέτοιας «φιλίας» είναι το να είναι ο άλλος ευχάριστος, ικανός, ευπαρουσίαστος, έξυπνος, πλούσιος, ισχυρός. Κοντά σε τέτοιους ανθρώπους μαζεύονται πολλοί «φίλοι». Μόνο που, όταν οι περιστάσεις αλλάζουν, τέτοιες επιφανειακές φιλίες διαλύονται, πολλές φορές και με τρόπο καταστροφικό και δραματικό. Υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ θεωρούνταν φίλοι και φαινόταν ένα δέσιμο μεταξύ τους, στην πρώτη δυσκολία η φιλία χάλασε και το μόνο που έμεινε ήταν μια απογοήτευση και ένα κενό. Και σαν να μην έφτανε μόνον αυτό, η συνέχεια έφερε πολλές φορές τους πρώην φίλους να μετατρέπονται σε κατηγόρους ο ένας του άλλου και μάλιστα με πολλές αποκαλύψεις προσωπικών στοιχείων που έμαθαν την εποχή της φιλίας.
Κι όμως, υπάρχει αληθινή φιλία με χαρακτηριστικά που δεν τα όρισε κάποιος άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θεός. Μια φιλία που χαρακτηρίζεται από αμοιβαία αγάπη, εμπιστοσύνη, αλληλοβοήθεια, συμπαράσταση μέχρι θυσίας του ενός για τον άλλον. Δεν πρόκειται για μια ουτοπία, για μια ρομαντική προσέγγιση. Πρόκειται για μια ρεαλιστική πραγματικότητα, που όμως απαιτεί μια προϋπόθεση: την ουσιαστική σχέση με τον Μεγάλο Φίλο. Εκείνον που, όπως είπαμε, αγάπησε τόσο βαθιά τους φίλους Του, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία τους. Αυτός είναι που διδάσκει την αληθινή φιλία.
Φίλος αληθινός είναι ο άνθρωπος που δεν επιλέγει τον φίλο του με κριτήρια δύναμης, υλικών αγαθών, ικανοτήτων, αλλά επειδή στο πρόσωπο του άλλου μαζί με ελαττώματα και αδυναμίες βλέπει έναν σύντροφο και συναγωνιστή στον δύσκολο χριστιανικό αγώνα. Μολονότι αγαπά όλους τους ανθρώπους, δεν τους κάνει όλους φίλους του. Ξεχωρίζει τα πρόσωπα εκείνα που έχουν κοινούς στόχους και αντιλήψεις μαζί του. Πώς μπορεί να συμπορεύεται με κάποιους που έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις; Πώς μπορούν να βαδίσουν μαζί αντίθετους δρόμους; Γιατί φιλία, και μάλιστα χριστιανική, είναι η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ των φίλων προς τον Χριστό.
Αφού, λοιπόν, έχουν κοινό σκοπό, ξεκινούν να βαδίζουν μαζί βοηθώντας ο ένας τον άλλο για να αγωνιστούν και να γίνουν καλύτεροι. Δεν κολακεύουν ο ένας τον άλλο, αλλά ασκούν καλοπροαίρετη κριτική με πνεύμα αγάπης και αλληλοσυμπαράστασης, ώστε να εντοπίσουν τις αδυναμίες τους και να προσπαθήσουν να τις διορθώσουν. Δεν εκθέτουν ο ένας τον άλλο, δεν προσπαθούν με πνεύμα εγωισμού να προβάλλουν τις δικές τους αρετές και τις αδυναμίες του άλλου. Δίνουν το χέρι τους, βοηθούν, συμπαρίστανται και, κυρίως, ακούνε τους άλλους.
Ο φίλος είναι μια προέκταση του εαυτού τους και τον αντιμετωπίζουν με την ίδια αγάπη που έχουν για τον εαυτό τους. Δεν τον εγκαταλείπουν στην πρώτη δυσκολία. Είναι κοντά του ό,τι κι αν στοιχίσει. Η σχέση τους είναι υγιής, διαπνεόμενη από το πνεύμα του Θεού χωρίς άρρωστους συναισθηματισμούς και εξαρτήσεις. Δεν απαιτούν εξωπραγματικά και υπεράνθρωπα πράγματα, αλλά είναι προσγειωμένοι. Ο φίλος είναι ένα πρόσωπο που το συναντάμε εδώ στη γη, αλλά προορισμός του είναι να μας συντροφεύει στην αιωνιότητα.
Δυσεύρετες στις μέρες μας οι αληθινές φιλίες. Όχι όμως και μέσα στην Εκκλησία. Διότι εδώ τις φιλίες τις σφυρηλατεί ο ίδιος ο Χριστός και το Πνεύμα το Άγιο τις συντροφεύει και τις προφυλάσσει. Για να βρει κανείς αληθινούς φίλους, δεν έχει παρά να διαβεί το κατώφλι της Εκκλησίας. Μέσα στο Κατηχητικό Σχολείο, στις χριστιανικές συντροφιές, όχι μόνο γνωρίζει κάποιους και παίζει ή συζητά μαζί τους, αλλά αποκτά ΦΙΛΟΥΣ για μια ολόκληρη ζωή. Και, κυρίως, αποκτά ΤΟΝ Φίλο, τον Κύριο, που δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει και να τον προδώσει ΠΟΤΕ.