Επιτέλους! Παρασκευή απόγευμα!
Η καλύτερη ώρα της εβδομάδας. Ξεμπέρδεψα με μαθήματα, σχολεία και φροντιστήρια και είμαι πια ελεύθερος να κάνω αυτό που θέλω εγώ.
Τώρα τίποτα άλλο δε θέλω περισσότερο, παρά να παίξω PlayStation. Να νιώσω ξανά την ένταση του παιχνιδιού που τόσο αγαπώ. Εκεί τουλάχιστον τα καταφέρνω, εκεί είμαι καλός!
Τίποτα άλλο δε θέλω, παρά να εξερευνήσω πίστες και χάρτες, να φτιάξω τα στατιστικά μου, να μαζέψω όπλα. Μαζί με τους φίλους μου που, μέρα και ώρα που είναι, θα συνδεθούν και εκείνοι, για να «το κάψουμε» μέχρι αργά το βράδυ!
Έπαιξα πολύ το καλοκαίρι, είναι αλήθεια. περισσότερες από διακόσιες ώρες μέτρηση. Δηλαδή παραπάνω από οχτώ μέρες συνεχόμενες. Οχτώ μέρες από τη ζωή μου για ένα και μόνο παιχνίδι!
Γιατί, όμως, να σταματήσω να παίζω; Έχω παλέψει πολύ, για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα. Άλλοι θέλουν χρόνια, για να φτάσουν στο επίπεδό μου! Και εγώ το έφτασα σε λίγους μήνες – ουσιαστικά παίζοντας από τα Χριστούγεννα.
Έφτασε κιόλας Σάββατο απόγευμα. Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι. Έπαιζα όλο το βράδυ και έπεσα να κοιμηθώ το πρωί. Ούτε που το κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Από μαθήματα δεν έκανα τίποτα φυσικά.
Έφτασε η ώρα για το Κατηχητικό. Άραγε, να πάω ή να κάτσω να συνεχίσω το παιχνίδι; Πρέπει να διαλέξω!
Ναι, το παιχνίδι με ενθουσιάζει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τη χαρά που νιώθω μαζί με τους φίλους μου στο Κατηχητικό, δεν τη νιώθω πουθενά αλλού. Θα πάω, έστω και αργοπορημένος.
Ξέρω κατά βάθος ότι εκεί, στο Κατηχητικό, είναι η αληθινή ζωή. Εκεί παίζω με φίλους πραγματικούς, με συμπαίκτες που κάθονται δίπλα μου γύρω από ένα τραπέζι και δεν είναι απλά avatars σε μια οθόνη.
Κάθε συνάντηση του Κατηχητικού μού θυμίζει ότι ναι, και η ζωή είναι μια μάχη, ένας πόλεμος. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι ένας ανύπαρκτος αντίπαλος που υπάρχει μόνο στην οθόνη. Αλλά εχθρός είναι ο ίδιος μου ο εαυτός μου και οι κακές μου συνήθειες. Ο θυμός, η τεμπελιά, η αδιαφορία, ο εγωισμός, οι άσχημες σκέψεις για τους άλλους. Αλλά και όσα άσχημα βλέπω μέσα μου και γύρω μου, στον δρόμο, στο σχολείο, στις μικρές και μεγάλες οθόνες που με περιτριγυρίζουν. Όλα αυτά με αναστατώνουν, με στενοχωρούν. Πρέπει να τα πολεμήσω.
Αυτός είναι ο πόλεμος που αξίζει. Ο πόλεμος της καρδιάς, με όπλα ανίκητα όπως η πίστη, η προσευχή, ο λόγος του Θεού, η βοήθεια όλων εκείνων που με αγαπούν πραγματικά – και που πολεμούν και αυτοί μαζί μου! Τέτοιοι πολύτιμοι σύμμαχοι είναι και οι φίλοι μου από το Κατηχητικό. Και το βραβείο δεν είναι απλά κάτι που υπάρχει μόνο σε μια οθόνη, αλλά η χαρά του Χριστού και η Βασιλεία Του.
Στον πόλεμο που δίνει ο αγώνας χριστιανός, το «σκορ» δεν είναι κάτι που χάνεται μόλις σβήσει η οθόνη, αλλά είναι κάτι που τον συνοδεύει και τον συνοδεύει αιώνια! Περνώντας μία-μία τις «πίστες» της ζωής, μας περιμένει εκείνη η τελική «πίστα» στην αγκαλιά του Θεού!
Όταν, όμως, ξοδεύω τόσο χρόνο στο παιχνίδι, πώς είναι δυνατόν να κάνω σωστά έναν τέτοιο αγώνα; Πώς είναι δυνατόν να μπορέσω να καλλιεργήσω τα χαρίσματά μου, αλλά και να πολεμήσω τα πάθη μου; Έτσι με θέλει ο Χριστός; Αιχμάλωτο σε μια οθόνη;
Γυρνάω στο σπίτι σκεπτικός. Ποιος είναι, άραγε, ο αληθινός εαυτός μου; Ο χαρακτήρας μου στο παιχνίδι ή εκείνος που θέλει ο Χριστός;
Τι θα γίνω τελικά; Αιχμάλωτος σε έναν κόσμο ψηφιακό ή ελεύθερος αγωνιστής σε έναν κόσμο αληθινό;
Ποια είναι η αποστολή μου; Να ανεβαίνω «επίπεδα» πατώντας κουμπιά, ή να αλλάξω τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου; Πρέπει να διαλέξω!