«Θέλω …», «Πρέπει …», «Γιατί …», «Τι θα γίνει …», «Αν …», «Λες να …»
«Θέλω οπωσδήποτε να αγοράσω αυτό το κινητό. Οι δυνατότητές του είναι εντελώς απαραίτητες για την καθημερινότητά μου».
«Πρέπει οπωσδήποτε να γράψω καλά στις εξετάσεις. Το μέλλον μου θα είναι αβέβαιο χωρίς το πτυχίο της σχολής».
«Γιατί δεν με κάλεσε κι εμένα ο Κώστας στα γενέθλιά του; Τι σκέφτεται για μένα; Τι λένε άραγε πίσω από την πλάτη μου, όταν λείπω;».
«Τι θα γίνει άραγε στο σπίτι; Οι γονείς μου τσακώνονται συνέχεια, τα οικονομικά δεν είναι καλά. Υπάρχει νευρικότητα και γκρίνια».
«Χθες ανέβασα ξαφνικά υψηλό πυρετό. Ένιωσα μεγάλη αδυναμία, σχεδόν λιποθύμησα. Τρόμαξα. Όλοι μου λένε ότι είναι μια απλή ίωση, αλλά έψαξα στο διαδίκτυο και είδα ότι μπορεί να είναι κάτι πολύ σοβαρό. Κι αν έχω κάποια επικίνδυνη αρρώστια;».
«Αν μάθει κανείς αυτό που έκανα, θα γίνω ρεζίλι. Πρέπει οπωσδήποτε να μείνει κρυφό. Λες να το κατάλαβε ο Νίκος; Με κοιτούσε περίεργα στο προηγούμενο διάλειμμα».
«Θέλω …», «Πρέπει …», «Γιατί …», «Τι θα γίνει …», «Αν …», «Λες να το κατάλαβε …». Πολλές σκέψεις, λογισμοί, επιθυμίες κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό και την ψυχή μας.
«Θέλω …». Νιώθουμε έντονες επιθυμίες που θέλουμε οπωσδήποτε να ικανοποιήσουμε άμεσα, γιατί πιστεύουμε ότι χωρίς αυτές δεν μπορούμε να ζήσουμε. Μας είναι εντελώς απαραίτητα κάποια υλικά αγαθά, κάποιες δραστηριότητες, κάποιες συνήθειες. Μα ακόμα κι αν γίνουν πραγματικότητα οι επιθυμίες μας δεν μας γεμίζουν. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο, κάτι παραπάνω.
«Πρέπει …». Έχουμε υποχρεώσεις, στις οποίες πρέπει πιεστικά να ανταποκριθούμε είτε γιατί εμείς το θέλουμε είτε γιατί οι άλλοι το απαιτούν από εμάς. Νιώθουμε ότι διαρκώς κρινόμαστε, ότι πρέπει να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών των γονιών, των καθηγητών, των φίλων μας. Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε.
«Γιατί …». Θέλουμε να είμαστε αρεστοί, αγαπητοί, αποδεκτοί από τους άλλους. Παρεξηγούμε εύκολα μία φράση τους, ένα βλέμμα τους, μια συμπεριφορά τους. Έχουμε ανασφάλειες για την προσωπικότητά μας και προσπαθούμε να φανταστούμε τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να τους κάνουμε να μας προσέξουν.
«Τι θα γίνει …». Αντιμετωπίζουμε διάφορες δυσκολίες, μικρές ή μεγάλες, στις οποίες νιώθουμε αδύναμοι. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, δεν ελέγχουμε τις καταστάσεις, φοβόμαστε, γιατί δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε.
«Αν …». Φτιάχνουμε διάφορα υποθετικά σενάρια με το μυαλό μας και τη φαντασία μας, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δημιουργούμε μέσα μας ανύπαρκτες καταστάσεις, ψεύτικους «εχθρούς», αρρώστιες ή άλλες δυσκολίες που μπορεί ποτέ να μην παρουσιαστούν στη ζωή μας.
«Λες να το κατάλαβε …». Κάνουμε λάθη. Αυτά δημιουργούν ενοχές μέσα μας, όσο κι αν δικαιολογούμε τον εαυτό μας. Δεν θέλουμε να αποκαλυφθούν οι πράξεις και οι σκέψεις μας, γιατί ντρεπόμαστε γι’ αυτές.
«Θέλω …», «Πρέπει …», «Γιατί …», «Τι θα γίνει …», «Αν …», «Λες να το κατάλαβε …». Όλα αυτά μάς γεμίζουν άγχος, αγωνία. Κι επειδή δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε απαντήσεις, η ζωή μας γεμίζει θλίψη. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο εαυτός μας είναι αδύναμος, ανήμπορος, παρότι έχουμε μεγάλη ιδέα γι’ αυτόν. Η σκέψη μας, το πρόγραμμά μας, οι επιθυμίες περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας. Αυτός ο εγωισμός, ο ατομικισμός, μας επιδεινώνει το άγχος και τη θλίψη.
Ταχυκαρδίες, πόνοι στην κοιλιά, ανορεξία ή υπερβολική όρεξη, πονοκέφαλοι, αϋπνία, νευρικότητα, ticks, αδικαιολόγητη μελαγχολία, βαρεμάρα, επικίνδυνες συμπεριφορές, έντονες διασκεδάσεις, καταχρήσεις είναι κάποιες από τις εκφράσεις του άγχους και της θλίψης.
Οι ψυχολόγοι, οι παιδαγωγοί, οι κάθε είδους αποκαλούμενοι «ειδικοί» δίνουν διάφορες συμβουλές, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Και παραμένουμε αβοήθητοι στο άγχος και τη θλίψη μας. Η ψυχή πάσχει.
Μα την άρρωστη ψυχή μόνο ο Γιατρός των ψυχών μπορεί να τη θεραπεύσει, να τη γαληνέψει, να την ικανοποιήσει. Εκείνος έχει τις λύσεις. Κι ο Γιατρός των ψυχών δεν είναι ο ψυχίατρος, αλλά ο Χριστός, ο Δημιουργός μας, ο Πατέρας μας, ο Φίλος μας.
Μας συμβούλευσε να ζητάμε μόνο το καθημερινό μας φαγητό και να μην έχουμε αγωνία για το μέλλον. Μας είπε να περιορίσουμε τις επιθυμίες μας στα απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Μας έδειξε τα πουλιά και τα λουλούδια, για τα οποία φροντίζει, και μας είπε ότι για εμάς, τα παιδιά Του, φροντίζει περισσότερο.
Η ζωή μας είναι στα χέρια Του και την κατευθύνει σύμφωνα με το πραγματικό συμφέρον μας. Μας ζήτησε να Του έχουμε εμπιστοσύνη. Μας υποσχέθηκε ότι δεν θα
επιτρέψει να δοκιμαστούμε περισσότερο από τις δυνάμεις μας. Μας προέτρεψε να σηκώνουμε και τα βάρη από τις δυσκολίες των συνανθρώπων μας, γιατί έτσι θα νιώσουμε πιο ανάλαφρα τα δικά μας προβλήματα.
Νίκησε τον θάνατο. Νίκησε τις ανασφάλειές μας διαβεβαιώνοντάς μας ότι όλοι έχουμε τάλαντα κι ότι η ψυχή μας αξίζει περισσότερο από ολόκληρο τον κόσμο. Μας κάλεσε να πάμε κοντά Του, για να σηκώσει τα βάρη μας και να βρούμε ανάπαυση. Μια προσευχή, μια ειλικρινής εξομολόγηση, μία επίσκεψη στον ναό, η ακλόνητη πίστη ανακουφίζουν την ψυχή, δίνουν χαρά.
Τέλος, μας υποσχέθηκε ότι θα είναι κοντά μας μέχρι τη συντέλεια των αιώνων και θα μας χαρίσει την αιώνια ζωή εκεί που δεν θα υπάρχει θλίψη, πόνος, αρρώστια, στεναγμός, αλλά ατελείωτη ζωή. «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (Ψαλμ. κστ’ 1).