«Οικογένεια»
Μια λέξη που ακούω αδιάκοπα γύρω μου τελευταία. Μια λέξη που, από ό,τι φαίνεται, σημαίνει για τον κάθε άνθρωπο κάτι διαφορετικό.
Έχω μπερδευτεί πραγματικά. Πράγματα που μου φαίνονταν αυτονόητα, τελικά μάλλον δεν είναι. Αλλά και οι μεγάλοι γύρω μου, μπερδεμένοι και αυτοί. Φωνές, συνθήματα, διαμάχες, κατηγορίες και επιθέσεις. Τι να πιστέψω άραγε; Νομίζω ότι δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν από τους «μεγάλους» και «δυνατούς» του κόσμου. Ειδικά τους «αστέρες» της πολιτικής, της τηλεόρασης και των social media. Μιλάνε για ελευθερίες και δικαιώματα, για πρόοδο και αγάπη, αλλά δε με πείθουν ότι πραγματικά νοιάζονται για αυτά. Δεν το δείχνει και η ζωή τους εξάλλου. Όχι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους. Θα ψάξω να βρω, στο παρελθόν και στο παρόν, όλους εκείνους και εκείνες που ήταν και είναι άνθρωποι αληθινής ελευθερίας και αληθινής αγάπης. Τους αγίους και τις αγίες, τους ήρωες και αγωνιστές, τους μάρτυρες, όλους εκείνους που είχαν το πνεύμα και τη σοφία του Θεού. Και θα διδαχθώ από το παράδειγμά τους. Από την οικογένεια που τους μεγάλωσε και από εκείνην που, κάποιοι από αυτούς, έφτιαξαν στη συνέχεια.
Μια οικογένεια, που δεν ήταν ανθρώπινη εφεύρεση, αλλά θεμελιώθηκε από τον ίδιο τον Θεό, ο Οποίος έπλασε τον άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα, και τους ευλόγησε να γίνουν και αυτοί συμμέτοχοι στη δημιουργία και άλλων ανθρώπων.
Μια οικογένεια, που δεν ήταν μια «κοινωνική δομή», βασισμένη στους ανθρώπινους νόμους, αλλά μια ευλογημένη ένωση δύο ανθρώπων που μοιράστηκαν και ζούσαν καθημερινά τη χαρά του Παραδείσου.
Μια οικογένεια, που δεν ικανοποίησε απλώς τα «θέλω» και τις επιδιώξεις των ανθρώπων, αλλά δίδαξε την αυταπάρνηση, τη θυσία, την αληθινή αγάπη, καθρεφτίζοντας την αγάπη του Χριστού.
Μια οικογένεια, που δεν ξεκίνησε σε κάποιο γραφείο ή δημαρχείο από ένα συμβόλαιο με υπογραφές, αλλά στην Εκκλησία, με τη χάρη και την ευλογία του Χριστού μας.
Μια οικογένεια, που δεν ακολούθησε απλώς κάποιους κανόνες, αλλά ήταν σχολείο αρετής, που ευωδίαζε από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Μια οικογένεια, που δε χτίστηκε πάνω στα πάθη και στις εγωιστικές επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά στον αγώνα για την αρετή και την ελευθερία της ψυχής από ό,τι τη σκλαβώνει.
Μια οικογένεια, που το κάθε της μέλος δεν οχυρώθηκε πίσω από τα προσωπικά του «δικαιώματα» αδιαφορώντας για τον άλλο, αλλά θυσιαζόταν πρόθυμα για χάρη του άλλου.
Μια οικογένεια, που δεν ήταν απλώς η συμβίωση κάποιων ανθρώπων στο ίδιο σπίτι, αλλά ήταν η ίδια, εικόνα της Εκκλησίας – μιας Εκκλησίας στο σπίτι.
Όχι! Όσο και αν κάποιοι έτσι θέλουν να μας το επιβάλουν, η οικογένεια δεν είναι κάτι που ο σύγχρονος άνθρωπος ανακάλυψε και όρισε. Και μάλιστα δίνοντάς της διαφορετική μορφή, ανάλογα με τις μόδες και τη νοοτροπία κάθε εποχής. Αλλά είναι αυτό που ο Θεός δημιούργησε, ευλόγησε και θα ευλογεί χιλιάδες χρόνια τώρα μέσα στην Εκκλησία. Και που οδήγησε με ασφάλεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην αγκαλιά Του. Αυτό είναι για ‘μένα η οικογένεια, η χριστιανική οικογένεια. Μια φωλιά αγάπης, ελπίδας και πίστης στον Θεό. Μια κοινωνία αγάπης αληθινής, ουράνιας.
Μια τέτοια οικογένεια θέλω να φτιάξω κι εγώ, όταν θα μεγαλώσω!