Ανοιγόκλεισε τα μάτια. Με την ίδια πίκρα στην καρδιά που κοιμήθηκε χθες, με την ίδια ξύπνησε και σήμερα. Ένιωθε άρρωστος. Δεν είχε γρίπη. Έχει όμως και η ψυχή αρρώστιες…
Πήρε βιαστικός τον δρόμο για το σχολείο. Εκείνη την ώρα τού ήρθε πάλι όλο το γεγονός που τον βασάνιζε δυο μέρες τώρα…
Είναι αλήθεια πως το ρολόι το βρήκε στην αυλή του σχολείου. Ήταν ό,τι ονειρευόταν. Το πήρε και το φόρεσε. Ο Κανζάνζι όμως αναγνώρισε το ρολόι του και του το ζήτησε. Αυτός όμως είπε πως τάχα ήταν του μεγάλου του αδελφού. Επέμεινε μάλιστα και μπροστά στη διευθύντρια. Άκουσε τότε βαρύ τον λόγο της:
-Γνωρίζεις καλά πως ο Κανζάνζι ετοιμάζεται να βαπτιστεί. Τι παράδειγμα του δίνεις, εσύ, ένα παιδί που είσαι χριστιανός Ορθόδοξος;
Φοβήθηκε, τότε, ότι ο συμμαθητής του δεν θα ερχόταν να βαπτιστεί. Όμως, να που ο Κανζάνζι δεν κάμφθηκε και ήρθε. Ήταν κι εκείνος παρών, κι ακόμα θυμάται τα τελευταία λόγια του ιερέα:
-Τώρα πια είναι καθαρή η ψυχή σου! Όμως, να ξέρεις πως μπορεί να λερωθεί με ψέματα, με βρισιές, με κλοπές… Ο Θεός δεν μας άφησε έτσι. Μας έδωσε την εξομολόγηση. Αν χρειαστεί, θα σε περιμένω παιδί μου, να σε ακούσω στο Μυστήριο της μετανοίας.
Βούρκωσαν τα μάτια του Καλουίτα. Τα δάκρυα έσταξαν πάνω στη λευκή μπλούζα…
Καθώς όλοι πήγαιναν προς την τάξη, εκείνος ξέκοψε, χωρίς να το καταλάβουν πολλοί. Πλησίασε τον ιερέα. Ήθελε να γιορτάσει Χριστούγεννα… Στον νου του ήρθαν ξανά τα τελευταία λόγια της καλής του διευθύντριας:
-Εγώ θα κάνω προσευχή να καταλάβεις το λάθος σου, παιδί μου. Για να ζήσουμε τα Χριστούγεννα, πρέπει να έχουμε καρδιά καθαρή. Μην ξεχνάς, χριστιανός σημαίνει αγωνιστής.