Φιλία. Μία έννοια που στην εποχή μας λίγοι την καταλαβαίνουν, ακόμα πιο λίγοι όμως την έχουν γνωρίσει αληθινά.
Φιλία είναι η εμπιστοσύνη προς τον άλλον. Το να μπορώ να ανοίξω την καρδιά μου χωρίς φόβους και αμφιβολίες. Στις μέρες μας θεωρούμε φίλο όποιον κάνουμε παρέα, τον συμμαθητή μας στο σχολείο, τον συμπαίκτη στην ομάδα, με αυτόν που τα ενδιαφέροντά μας είναι κοινά, όπως η μουσική. Μπερδεύουμε τη φιλία με τη γνωριμία και το «εμπιστεύομαι» με το «περνάω καλά». Γι’ αυτό και τέτοιες φιλίες έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης. Άμα κάτσεις και σκεφτείς με πόσους «φίλους σου» πλέον δε μιλάς, θα διαπιστώσεις ότι «χαθήκατε» γιατί δεν μπορούσαν να σου προσφέρουν περισσότερα, απλά έτυχε για ένα διάστημα να περνούσατε καλά μαζί.
Φίλος = θυσία, φίλος είναι αυτός που νοιάζεται για εσένα, φίλος είναι αυτός που βάζετε μαζί κοινούς στόχους, που έχετε κοινές αρχές, ειλικρίνεια. «Ο φίλος φαίνεται στα δύσκολα», λένε. Και είναι αλήθεια, γιατί στη δυσκολία θα σταθεί δίπλα σου και θα σε στηρίξει, δε θα σε παρατήσει.
Η ΦΙΛΙΑ είναι συνοδοιπορία στον δρόμο προς το Φως. Και αυτό το Φως είναι ο Χριστός. Είναι Αυτός που γίνεται το θεμέλιο για μια αληθινή φιλία.
Μα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι αυτό το ζούμε καθημερινά μέσα στο Κατηχητικό. Δε σας έχει τύχει να πηγαίνουμε εκδρομή με άλλα παιδιά και να είναι λες και τα ξέρουμε χρόνια; Αυτό συμβαίνει, διότι έχουμε όλοι κάτι κοινό: τον Χριστό.
«οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη’ 20). Δηλαδή, όπου είναι δύο ή τρεις συναγμένοι για Εμένα, εκεί είμαι κι Εγώ μεταξύ τους.
Και όσο συνεχίζουμε να ζούμε μαζί με τον Χριστό, θα είναι σίγουρο πως θα μπορούμε να νιώσουμε ότι έχουμε αληθινούς φίλους. «Φίλος πιστὸς σκέπη κραταιά, ὁ δὲ εὑρὼν αὐτὸν εὗρε θησαυρόν» (Σοφία Σειράχ, στ’ 14). Δηλαδή, ο πιστός φίλος είναι καταφύγιο γερό κι όποιος τον βρήκε, βρήκε θησαυρό.
Εσύ, άραγε, θες αληθινούς φίλους; Τον δρόμο τον ξέρεις. Και όχι απλά τον ξέρεις, αλλά τον ζεις.