Άλλη μία Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε. Άλλο ένα Πάσχα που έζησα μέσα στην εκκλησία. Έκανα αρκετές σκέψεις για τον αγώνα μου, για το τι θα αφήσω κάτω από τον Σταυρό του Χριστού. Πήγα στις Ακολουθίες. Εμπνεύστηκα από το παράδειγμα του Κυρίου. Του μίλησα στην προσευχή μου. Με άκουσε, αισθάνθηκα την παρουσία Του.
Όμως, οι μέρες περάσανε, φεύγουν τα γεγονότα. Στο τέλος τι απομένει;
Πολλοί θυμούνται τα οικογενειακά τραπέζια. Άλλοι τα πυροτεχνήματα που «πέφτουν» το Μ. Σάββατο το βράδυ στους ναούς.
Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν είναι το πραγματικό νόημα αυτής της περιόδου.
Όταν ξεκίνησε η Σαρακοστή είχα βάλει στόχο να ζήσω με τον Χριστό. Να αγωνιστώ μαζί Του, όπως μας είπε:
«χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»
«χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε»
(Κατά Ιωάννην, ΙΕ’, 5)
Είχα μεγάλο ενθουσιασμό στην αρχή. Έφτιαξα ένα πρόγραμμα, για να είμαι συνεπής σε όλα και να είναι ο Χριστός το κέντρο της ζωής μου. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, μπορεί να μην κατάφερνα να το τηρήσω. Να ήμουν, ίσως, λίγο τεμπέλης.
Βέβαια, με τη Μεγάλη Εβδομάδα πήρα λίγο τα «πάνω» μου. Είχα τον νου μου συγκεντρωμένο σε Αυτόν. Προσπάθησα με το παράδειγμά μου να εμπνεύσω και τους άλλους, ώστε να δουν τον Εσταυρωμένο Χριστό. Νιώθω καλύτερα τώρα. Όμως, αυτή τελείωσε. Ή δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αποτελεί την κορυφαία στιγμή της πίστης μας. Ο Χριστός αναστήθηκε και τους καλεί όλους κοντά Του. Αυτούς που πάλεψαν και δεν πάλεψαν τον εαυτό τους την περίοδο που πέρασε. Όλους μας αγαπάει ως στοργικός Πατέρας που είναι.
Νομίζω ήρθε η στιγμή να δώσω μια υπόσχεση στον Χριστό, που αναστήθηκε για εμένα, για να μπορέσω να σωθώ.
Ας κάνω μία προσπάθεια, με υπομονή να ζω την κάθε μέρα ξεχωριστά μαζί Του. Ζω και σήμερα σε αυτή τη γη. Μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Ο Θεός έχει σχέδια για εμένα. Να δοξάσω τον Θεό για όλα αυτά που μου έχει χαρίσει.
Αλλά, να μη σπαταλώ τον χρόνο σε ό,τι δεν είναι αρεστό σε Εκείνον. Το φετινό Πάσχα να είναι αληθινό και αιώνιο και όχι σαν το πυροτέχνημα που είναι προσωρινό.
Καλό και σταθερό αγώνα!