Ο Ψαριανός πυρπολητής, Κωνσταντίνος Κανάρης, το καλοκαίρι του 1825 ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια, με σκοπό να πυρπολήσει τον εχθρικό στόλο. Σε κάποια ώρα βρέθηκαν χωρίς τροφές και νερό. Αναγκάζουν τότε ένα αυστριακό ιστιοφόρο που βρέθηκε πλάι τους, να τους εφοδιάσει. Τους δίνουν ψωμί, τυρί, ένα βαρέλι σαρδέλες και νερό.
– Δεν έχω χρήματα, για να σου τα πληρώσω τώρα, είπε στον Αυστριακό καπετάνιο ο Κανάρης. Γράψε μου, όμως, σ’ ένα χαρτί πόσο κοστίζουν και δώσ’ το μου να υπογράψω.
– Δε θέλω τίποτα, απαντά ο Αυστριακός, ικανοποιημένος που γλίτωσε εύκολα.
– Φέρε το χαρτί, είπε αποφασιστικά ο Κανάρης, και γράψε 2000 γρόσια. Και συμπληρώνει περήφανα: το έθνος μου θα σου τα πληρώσει!
Ο Αυστριακός, που δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία, του λέει προκλητικά:
– Μα δεν έχετε κράτος.
Αναστατώνεται η ελληνική ψυχή του Κανάρη και του δίνει πληρωμένη απάντηση:
– Δεν έχουμε κράτος, μα θα κάνουμε!
Πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια. Ο Κανάρης είναι τώρα Υπουργός των Ναυτικών. Μια μέρα μπαίνουν στο γραφείο του ένας παλιός κι αγαπητός συμπολεμιστής του, μαζί με έναν άλλο, που ο Κανάρης δε θυμόταν πού τον είχε ξαναδεί.
– Καπετάνιε, τον θυμάσαι τον κύριο;
– Όχι, απαντάει ο Κανάρης.
– Κι εγώ δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω. Στο τέλος, όμως, τον θυμήθηκα. Τον συνάντησα στη Ρουμανία και σου τον φέρνω. Είναι ο Αυστριακός καπετάνιος που πήραμε από το καράβι του τα τρόφιμα.
Άστραψαν τότε τα μάτια του Κανάρη. Το πρόσωπό του όλο φωτίστηκε. Ήταν μονάχα γιατί θα ξεπλήρωνε ένα παλιό του χρέος; Ή και γιατί έφτασε η στιγμή να δικαιωθεί κι εκείνη η απάντηση που είχε δώσει τότε στον Αυστριακό, «Δεν έχουμε κράτος, μα θα κάνουμε!»; Γεμάτος συγκίνηση κι εθνική υπερηφάνεια ρωτάει τον Αυστριακό:
– Το έχεις εκείνο το χαρτί; Δώσε μού το.
Με δισταγμό εκείνος του το παραδίδει. Αμέσως δίνει διαταγή ο Υπουργός να πληρωθεί το ποσό στον ξένο πλοίαρχο.
– Δεν πίστευες τότε στα λόγια μου. Τότε δεν είχαμε κράτος, το κάναμε όμως! του πρόσθεσε ο Κανάρης, χαμογελώντας.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Την ακεραιότητα του χαρακτήρα του; Το ελληνικό του φιλότιμο; Τη σταθερή του απόφαση στην τελική νίκη; Ίσως η σύνθεση όλων αυτών των αρετών είναι που διαμορφώνει προσωπικότητες-πρότυπα για κάθε εποχή!