Χαρά.
Μία λέξη ποθητή. Όλοι την κυνηγούν. Ψάχνουν να τη βρουν.
Δυστυχώς, όμως, το κυνήγι αυτό κρύβει μέσα του πολλές λύπες. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν ψάχνουν να βρουν τη χαρά, κι όμως τους βλέπεις δυστυχισμένους; Πόσοι μεγαλύτεροι είναι πνιγμένοι από το άγχος και την αγωνία, για να βρουν τη χαρά;
Δεν είναι, βέβαια, μόνο οι μεγάλοι. Πόσοι συμμαθητές σου δοκιμάζουν συνεχώς καινούριες δραστηριότητες για να νιώσουν χαρούμενοι; Αθλήματα, μουσικές, βόλτες, σχέσεις, εκδρομές. Η χαρά, όμως, λείπει και πάλι.
Για να είσαι, όμως, ειλικρινής, πόσες και πόσες φορές κι εσύ δεν ψάχνεις τη χαρά και δεν τη βρίσκεις; Τουλάχιστον ολοκληρωμένη, με διάρκεια. Όπως ακριβώς θα την ήθελες.
Αυτή είναι η κατάσταση στις μέρες μας. Η χαρά που ζούμε διαρκεί λίγο. Διαρκεί, όσο διαρκεί κι η δραστηριότητα. Όταν, όμως, μένουμε μόνοι, εκεί καταλαβαίνουμε και νιώθουμε ένα κενό. Μία λύπη. Κάτι ανεκπλήρωτο.
Αν, λοιπόν, εσύ θέλεις τη μόνιμη χαρά στην καρδιά σου, αν θέλεις να ξεφύγεις από τη μετριότητα, άκου καλά αυτή τη φράση που είχα ακούσει κάποτε κι εγώ και προσπάθησε να την αποτυπώσεις στο μυαλό σου.
«Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει.»
Αυτό που σου λείπει και μου λείπει, δεν είναι οι πολλές δραστηριότητες, η καλοπέραση και το ξεφάντωμα. Δεν είναι οι γνώσεις, οι παρέες και η αναγνώριση από τους άλλους.
Αυτό που σου λείπει και μου λείπει είναι η παρουσία του Χριστού. Εκείνος είναι ο μοναδικός που μπορεί να μας προσφέρει τη μόνιμη, την αληθινή χαρά. Τη χαρά εκείνη, που σύμφωνα με τα δικά Του λόγια, κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει από μέσα μας.
Γιατί η χαρά αυτή δεν είναι ένα εξωτερικό φαινόμενο γέλιου ή ευθυμίας. Αλλά μία εσωτερική κατάσταση. Κι εκεί, μόνο εσύ κάνεις κουμάντο.
Βάλε, λοιπόν, τον Χριστό στη ζωή σου, στη μέρα σου. Στα απλά και καθημερινά. Τότε, κάθε λύπη θα εξαφανιστεί και η χαρά θα γίνει μόνιμη κατάσταση.