Όταν διέσχισε την έρημο της Γεδρωσίας ο Μέγας Αλέξανδρος, στο τέλος της εκστρατείας του, καθώς επέστρεφε από τις Ινδίες στη Βαβυλώνα, βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δύσκολες συνθήκες της ερήμου. Οι στρατιώτες του υπέφεραν από τη ζέστη και τη δίψα. Κι ο ίδιος ήταν πολύ καταβεβλημένος. Προχωρούσε, όμως, μπροστά και μάλιστα πεζός. Τότε, όπως περιγράφει ο ιστορικός Αρριανός, συνέβη το εξής: Κάποιοι στρατιώτες ανακάλυψαν μια μικρή πηγή και συνέλεξαν ελάχιστη ποσότητα νερού. Το έβαλαν μέσα σε ένα κράνος κι έτρεξαν να το προσφέρουν στον βασιλιά τους, σαν ένα σπουδαίο λάφυρο. Εκείνος το πήρε, τους επαίνεσε για την πράξη τους και μετά, μπροστά σε όλους, έχυσε το πολύτιμο περιεχόμενο στην καυτή άμμο!
Η πράξη αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου εμψύχωσε τους στρατιώτες. Ήταν σαν να ήπιαν όλοι από εκείνο το κράνος και ξεδίψασε όλο το στράτευμα!
Κι όταν μετά από κάποιες μέρες έφθασαν σε μέρος με πόσιμο νερό, στον ποταμό Ώξο, ο Αλέξανδρος περίμενε πρώτα να πιούν όλοι οι στρατιώτες του και ήπιε τελευταίος!
Τι ωραίο παράδειγμα, αλήθεια, μας αφήνει! Είναι γεγονός, πως στις μέρες μας κυριαρχεί το ακριβώς αντίθετο μοτίβο. Εσύ να περνάς καλά. Να κοιτάς τον εαυτό σου. Μη νοιάζεσαι εσύ για όλους τους άλλους, ποιος θα νοιαστεί για εσένα; Και πολλές άλλες παρόμοιες εκφράσεις που δείχνουν αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία. Σήμερα, έξυπνος και καταφερτζής είναι αυτός που τα «βγάζει πέρα» με τον λιγότερο δυνατό κόπο. Πατώντας επί πτωμάτων αν χρειαστεί. Σίγουρα, πάντως, δίχως ενδιαφέρον για τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων.
Κι από την άλλη, έρχεται ο Χριστός και σου προτείνει το ακριβώς αντίθετο. «Εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Μαρκ. κεφ.9 στιχ.35). «Όποιος θέλει να είναι ο πρώτος, θα πρέπει να γίνει ο τελευταίος απ’ όλους κι ο υπηρέτης όλων».
Πόσο διαφορετικό, αλήθεια, από τα όσα ακούς γύρω σου; Αυτός που θέλει να μείνει στην ιστορία ως κάτι ξεχωριστό, οφείλει να κάνει στην άκρη τον εαυτό του. Να παραμερίσει τις δικές του επιθυμίες και να βάλει μπροστά τα «θέλω» των άλλων. Να κοιτάει στο σπίτι, στο σχολείο, στο φροντιστήριο τι ανάγκες έχουν οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι και μη, και να κινείται αναλόγως.
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι, όμως, ηρωϊκό. Θα τολμούσα να πω, είναι άγιο. Έτσι φαντάζομαι πως σκέφτονταν οι Άγιοι.
Πρώτα οι άλλοι. Κι εγώ; Εγώ ας είμαι τελευταίος.
Δοκίμασε το στην καθημερινή ζωή σου και θα δεις πόσο όμορφα και γαλήνια θα νιώσεις. Να μη ζητάς την καλύτερη μερίδα στο φαγητό, να μη ζητάς το ενδιαφέρον των άλλων να είναι συνέχεια στραμμένο πάνω σου, να αποφεύγεις τους επαίνους για κάτι καλό που έκανες, να δουλεύεις αθόρυβα στην ψυχή σου, να εργάζεσαι αδιάκοπα για το καλό το δικό σου και των άλλων.
Και έλα ύστερα από μερικές μέρες να μου πεις πως δεν είναι όμορφη αυτή η ζωή. Πως δεν απολαμβάνεις την κάθε στιγμή.
Γιατί όλα αυτά μας τα έχει προτείνει να τα ζήσουμε ο ίδιος ο Χριστός. Μακάρι να είμαστε, λοιπόν, κοντά Του, έστω και τελευταίοι.