Μια χειμωνιάτικη μέρα ένας αετός πετούσε πάνω από τους περίφημους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Από ψηλά διέκρινε ένα ψοφίμι πάνω σ’ ένα μεγάλο κομμάτι πάγου που έπλεε στα νερά. Όρμησε ακάθεκτος, έμπηξε τα νύχια του στη λεία και άρχισε να τρώει με βουλιμία. Όμως το ρεύμα έσπρωχνε τον όγκο του πάγου με τον αετό και το γεύμα του προς τον καταρράκτη. Δεν ανησύχησε το περήφανο πουλί. Όταν θα έφτανε κοντά στον κίνδυνο, θα άνοιγε τα δυνατά φτερά του και θα πετούσε στα ύψη. Σε λίγα λεπτά έφτασε η κρίσιμη στιγμή. Ο φοβερός καταρράκτης ήταν μπροστά του. Αληθινή, λευκή άβυσσος. Ο αετός άπλωσε βιαστικά τα φτερά του αλλά… μάταια. Τα νύχια του είχαν χωθεί τόσο βαθιά στο παγωμένο ψοφίμι, που ήταν αδύνατο να ξεκολλήσουν. Προσπάθησε, έκανε απεγνωσμένες κινήσεις, αλλά δεν είχε πια τον καιρό. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο καταρράκτης τον παρέσυρε στην άβυσσο…
Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του καλοκαιριού. Τα σχολεία και τα φροντιστήρια σταματάνε. Οι δραστηριότητες της καθημερινότητας λιγοστεύουν. Οι μέριμνές μας – για άλλους περισσότερες και για άλλους λιγότερες – αναμφισβήτητα περιορίζονται αυτό το διάστημα. Σε λίγες μέρες ίσως κάποιοι από εμάς βρεθούμε στην επαρχία για να απολαύσουμε τις διακοπές μας, να ξεκουραστούμε και να «γεμίσουμε τις μπαταρίες» μας για τη νέα χρονιά που μας περιμένει.
Πραγματικά, όμορφη η περίοδος αυτή του καλοκαιριού και όλοι μας την περιμένουμε. Κρύβει, ωστόσο, και αυτή τους κινδύνους και τις παγίδες της. Ο ατελείωτος ελεύθερος χρόνος, αν δεν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί κυριολεκτικά να διαλύσει ό,τι με πολύ κόπο προσπαθήσαμε να χτίσουμε όλη αυτή τη χρονιά. Υπάρχει κίνδυνος! Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η πιο καμουφλαρισμένη παγίδα, είναι να νομίσουμε πως δεν κινδυνεύουμε από τίποτε. Ότι κανένας και τίποτε δεν μπορεί να επηρεάσει τον χαρακτήρα μας, τις ιδέες μας, την σχέση μας με τον Χριστό. Όμως, ο απόστολος Παύλος μάς λέει: «Ὁ δοκῶν ἑστάναι, βλεπέτω μή πέσῃ» (Α’ Κορ. ι΄ 12). Δηλαδή, όποιος έχει την ιδέα για τον εαυτό του ότι στέκεται καλά «στα πόδια του», στην πίστη του στον Χριστό, ας προσέχει να μην πέσει. Ας είμαστε, λοιπόν, προετοιμασμένοι για να μην την πατήσουμε κι εμείς όπως εκείνος ο αετός που, παραβλέποντας τον κίνδυνο, παρασύρθηκε… Να μην κάνουμε επικίνδυνα «ανοίγματα» και να μην αφήνουμε την σχέση μας με τον Χριστό και την Εκκλησία. Να εκκλησιαζόμαστε τις Κυριακές, να προσευχόμαστε καθημερινά, να μελετάμε την Αγία Γραφή και χριστιανικά βιβλία από την αίθουσά μας, να επικοινωνούμε με το Κατηχητικό μας. Να απευθυνόμαστε στην Παναγιά μας, και να μη λείψουμε από τις Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου, όπου κι αν βρεθούμε.
Και να θυμόμαστε πως…
ό,τι κι αν συμβεί αυτό το καλοκαίρι, αλλά και στη ζωή μας γενικά, ο Χριστός μάς περιμένει πάντοτε με την αγκαλιά Του ανοιχτή!