Άστραψε το βλέμμα του Γιώργου καθώς πήρε στα χέρια του τον βαθμό στο διαγώνισμα των Αρχαίων: 20.
Το μοναδικό 20 σε όλη την Α’ Λυκείου. Ούτε ο απουσιολόγος, ο Χρήστος, δεν τα κατάφερε στο δύσκολο αυτό διαγώνισμα και πήρε μόνο… 18.
Φούσκωσε το στήθος του και πλησίασε τον απουσιολόγο και με ύφος 10… αρχαιολόγων τού είπε:
«Ούτε κι εσύ, βρε Χρήστο, δεν κατάφερες να γράψεις 20; Καλά οι άλλοι είναι άσχετοι, ούτε το όνομά τους δεν ξέρουν να γράφουν, αλλά ούτε εσύ – ο απουσιολόγος – δεν κατάφερες να με φτάσεις;»
«Εμ, δε με ρωτάτε και καμιά φορά μπας και μάθετε τίποτα!» Πού να τον συμβουλευτούν οι υπόλοιποι συμμαθητές του! Άσχετους τους ανέβαζε, αγράμματους τους κατέβαζε.
Αντίθετα, ο Χρήστος που ήταν και ο απουσιολόγος‚ αλλά τα κατάφερνε καλύτερα στα Μαθηματικά και στην Φυσική, ποτέ δεν υπερηφανευόταν για τα 20άρια που έπαιρνε και πάντα με καλοσύνη και απλότητα τους βοηθούσε όλους στα διαλείμματα, στις δύσκολες ασκήσεις των Μαθηματικών.
«Γιατί, άραγε…», είχε πολλές φορές προβληματιστεί ο Γιώργος, «…δεν αρέσει στον Χρήστο να προβάλλεται;».
Την 6η ώρα είχαν γυμναστική. Ο γυμναστής είχε κανονίσει αγώνα μπάσκετ με το άλλο τμήμα στο εσωτερικό πρωτάθλημα του σχολείου.
Ο Γιώργος, ψηλός καθώς ήταν, μάζεψε γύρω του τους συμμαθητές του και τους είπε: «Λοιπόν, να μου δίνετε πάσες. Κάτω από το καλάθι είμαι ασυναγώνιστος. Τα βάζω όλα».
– Γιώργο, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Πρέπει να συνεργαστούμε, για να κερδίσουμε, τόλμησε να του πει ο Χρήστος.
– Να συνεργαζόμαστε… Αλλά αφού ξέρετε ότι είμαι ο καλύτερος και βάζω τους πιο πολλούς πόντους. Εντάξει! Είσαι κι εσύ, Χρήστο, καλός playmaker, αλλά κάνεις πολλά λάθη.
Το παιχνίδι ξεκίνησε. Ο Γιώργος ήταν όντως καλός. Δε συνεργαζόταν, όμως, σχεδόν καθόλου με τους συμπαίκτες του. Αντίθετα, ο Χρήστος προσπαθούσε να είναι ομαδικός. Αλλά σε κάθε χαμένη φάση ο Γιώργος γκρίνιαζε, κατέκρινε τους συμπαίκτες του, θύμωνε, τους έλεγε πικρά λόγια. Παρ’ όλα αυτά κέρδισαν με έναν πόντο, με ένα καλάθι δικό του στην τελευταία φάση.
«Να δω αν δεν είχατε και ‘μένα τι θα κάνατε!», είπε κομπάζοντας ο Γιώργος κι ας είχε βάλει ο Χρήστος πολλούς πόντους όπως κι αυτός. Είχε μοιράσει και τόσες καλές πάσες, αθόρυβα χωρίς να υπερηφανεύεται. Παρά τη νίκη και την προβολή της ικανότητάς του ο Γιώργος δεν αισθανόταν χαρούμενος.
Το μεσημέρι ο Γιώργος πήγε σπίτι κουρασμένος και πεινασμένος. «Σε παρακαλώ, παιδί μου, πήγαινε στο φούρνο να πάρεις λίγο ψωμί», του είπε η μητέρα του. «Ωχ τώρα, μάνα, δε με λυπάσαι τόσο κουρασμένος που ήρθα;». Συνέχισε και άλλα λόγια με αυθάδεια και αγένεια που πίκραναν τη μητέρα του. Μια συμπεριφορά που δεν αναγνώριζε τους τόσους κόπους της μητέρας του κοιτώντας μόνο τη δική του άνεση και καλοπέραση. Τελικά βαριεστημένος και γκρινιάζοντας πήγε, ενώ θα μπορούσε να το δει σαν ευκαιρία να προσφέρει κάτι στο σπίτι του, έστω μικρό.
Ήταν Παρασκευή απόγευμα. Ο Γιώργος πήγε στην αίθουσα και αφού έπιασε το πινγκ πονγκ για αρκετή ώρα και δεν άφηνε κανέναν άλλον να παίξει, «την είπε» και σε έναν μικρότερο που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί. Σήμερα είχε αναλάβει η δική του ηλικία να βοηθήσει στην τακτοποίηση της αίθουσας. Όταν ξεκίνησαν να τακτοποιούν, εκείνος, αφού βοήθησε σε κάτι σύντομο, προφασίστηκε ότι έχει διάβασμα και έπρεπε να φύγει. Όμως, όταν είδε τον κατηχητή του να έρχεται να τους βοηθήσει, άλλαξε γνώμη και έμεινε και αυτός να βοηθήσει, για να κάνει καλή εντύπωση.
Την άλλη μέρα στο μάθημα του Ανωτέρου το θέμα ήταν: Εγωισμός και Ταπεινοφροσύνη. Δεν του φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον, αλλά πήγε με μισή καρδιά. Σαν άκουσε τον κατηχητή του να διηγείται την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, άλλαξε λίγο γνώμη…
«Είπε ο Κύριος, παιδιά… Μια μέρα άνθρωποι δύο ανέβηκαν στον ναό να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε στο κέντρο του ναού, για να τον βλέπουν όλοι και είπε με δυνατή φωνή:
«Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που δε με έκανες σαν τους άλλους ανθρώπους που είναι άρπαγες, άδικοι, ανήθικοι ή σαν και αυτόν τον αμαρτωλό τελώνη. Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, δίνω ελεημοσύνη το 1/10 από τα χρήματά μου…». Και ο τελώνης στάθηκε σε μία γωνιά και δεν ήθελε ούτε τα μάτια να σηκώσει στον ουρανό… Μόνο χτύπαγε με ταπείνωση και μετάνοια το στήθος του και έλεγε: «Σπλαγχνίσου με, Θεέ μου, τον αμαρτωλό και ελέησε με!».
«Τότε, παιδιά, συνέβη κάτι εκπληκτικό», συνέχισε ο κατηχητής. «Ο Χριστός μάς είπε ότι δικαιωμένος κατέβηκε από τον ναό ο αμαρτωλός, αλλά ταπεινός και μετανιωμένος τελώνης και όχι ο εγωιστής και υπερήφανος Φαρισαίος. Διότι κάθε ένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, ενώ κάθε ένας που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί, κατέληξε ο Κύριος μας. Άραγε, βλέπουμε εμείς καθόλου στη ζωή μας τη συμπεριφορά του εγωιστή και περήφανου Φαρισαίου;», ρώτησε στο τέλος ο κατηχητής τους…
Τότε, ο Γιώργος έσκυψε το κεφάλι του. Θυμήθηκε τη χθεσινή μέρα… Είχε πάρει 20 στο διαγώνισμα, είχε κερδίσει στο μπάσκετ και είχε τόσο πολύ υπερηφανευτεί ο ίδιος αλλά και τόσο πολύ κατακρίνει τη συμπεριφορά των άλλων… με λόγια πικρά. Ακόμη, τόσες φορές είχε κοιτάξει τη δική του καλοπέραση και προβολή. Όμως, τελικά είχε τόση λίγη χαρά μέσα του… Είχε συνέχεια ταραγμένη τη συνείδησή του… Μήπως φταίει ο τόσος εγωισμός του γι’ αυτό; Αναρωτήθηκε…
«Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Κυρίου μας, ο οποίος στον Μυστικό Δείπνο έπλυνε ταπεινά τα πόδια των μαθητών Του… Εκείνου είμαστε μαθητές…» συνέχισε ο κατηχητής του. «Εκείνου που σε λίγες μέρες θα έρθει ταπεινά και με αγάπη να σταυρωθεί για τη σωτηρία μας… Εκείνου που είπε: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ…» (Ματθ. ια’ 29).
Μια απόφαση άρχισε να γεννιέται στην καρδιά του Γιώργου. Να αγωνιστεί να διώξει από τη ζωή και την καρδιά του τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Να κάνει μια νέα αρχή μετανιώνοντας αληθινά για την κατάκριση, τον θυμό, τα πικρά λόγια απέναντι στους άλλους, τη διάθεση διαρκώς να προβάλλει τον εαυτό του, να επιβάλλει τη γνώμη του, να περνάει το δικό του. Να προσπαθήσει να γίνει πιο ταπεινός.
«Κύριε, αξίωσέ με, έτσι να προσπαθήσω να ζήσω το Πάθος και την Ανάστασή Σου…»‚ ψέλλισε μέσα του ο Γιώργος.
Ας αγωνιστούμε και εμείς να διώξουμε από την καρδιά μας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια που διώχνουν από μέσα μας τη χαρά…
και ας θυμόμαστε ότι δεν έχουμε τίποτε δικό μας. Όλα είναι δώρα δικά Του.
‘Ισως έτσι κάνουμε μια αρχή να πλησιάσουμε την αρετή της ταπεινοφροσύνης, που ο Κύριος μας δίδαξε από τη Φάτνη ως τον Σταυρό…