Η κυβέρνηση στην Ισπανία μετράει τους εκατοντάδες αγνοούμενους και οι διασώστες της πολιτικής προστασίας εξακολουθούν να ψάχνουν σε εμπορικά κέντρα και γκαράζ τα θύματα της φονικής βροχόπτωσης. Οι εικόνες από την πλημμύρα στη Βαλένθια είναι συγκλονιστικές και δεν αφήνουν ίχνος αμφιβολίας ότι αυτές οι φυσικές καταστροφές θα είναι παρούσες κάθε εποχή, με τα φαινόμενα αυτά να πληθαίνουν σε ένταση και συχνότητα χρόνο με τον χρόνο. Είναι φοβερό πώς το οικοσύστημα αντιδράει στις φοβερές αντιπεριβαλλοντικές συνήθειες του ανθρώπου. Είναι γεγονός ότι η αμέλεια του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου για το περιβάλλον μεγεθύνεται ανάλογα με την οικονομική ευδαιμονία των ανεπτυγμένων χωρών. Οι βιομηχανίες στον βωμό του κέρδους ρυπαίνουν τα ύδατα και τον αέρα, φέρνοντας τα απόβλητα πιο κοντά στο πιάτο που τρώμε. Όταν ο άνθρωπος συμπεριφέρεται στο περιβάλλον με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, τότε λαμβάνει πίσω πολλαπλάσια το μέγεθος της καταστροφής του, ζημιώνοντας εκείνον και όλη την ανθρωπότητα.
Μία ανάλογη συγγένεια αντικρίζουμε και στην πνευματική μας ζωή. Η ψυχή μας μοιάζει με έναν καταπράσινο κήπο με λουλούδια που ομορφαίνει τον κόσμο γύρω μας. Ο Θεός με πολλή αγάπη και συμπόνια φέρνει το κάθε πλάσμα του στον κόσμο με αγνή και καθαρή την καρδιά. Δυστυχώς, όμως, τον κήπο αυτό δεν τον φροντίζουμε, ούτε τον ποτίζουμε συχνά με την προσευχή και τη νηστεία και τον αφήνουμε στο έλεος της πνευματικής ξηρασίας. Όπως το περιβάλλον, έτσι κι η ψυχή που αφήνουμε ακαλλιέργητη και αφρόντιστη δε θα αντέξει σε μια ακραία πνευματική καταιγίδα και θα καταστραφεί.
Γνωρίζουμε τι χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος, για να γίνει άγιος και να ζήσει μια ζωή ποτισμένη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όμως, όταν δεν ξεριζώνουμε τα πάθη μας, ακόμα και τα πιο μικρά, αυτά πολλαπλασιάζονται και ο Πονηρός βρίσκει την ευκαιρία να μας σύρει μακριά από τον Χριστό που τόσο αγαπάμε. Βρισκόμαστε σε κατάσταση απελπισίας, γιατί νιώθουμε τη συνείδηση μας ταραγμένη και η καταιγίδα που ξεσπάει μας βρίσκει ανέτοιμους να την αντιμετωπίσουμε. Τα νερά υψώνονται μπροστά μας σαν τεράστια τείχη που είναι έτοιμα να μας αφανίσουν. Και όλα αυτά γιατί τον καιρό της σποράς δε σπείραμε και την εποχή του θερισμού δε θερίσαμε ούτε πίστη στον Κύριο μας, ούτε αγάπη στον αδελφό μας. Υπάρχει ελπίδα να αντιμετωπίσουμε τη δική μας πνευματική κρίση και τις συνέπειές της;
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει: «Όπως η άγκυρα, σαν κρεμαστεί απ’ το πλοίο δεν το αφήνει να πηγαίνει από εδώ και από εκεί, έστω και αν το χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα στον Θεό». Αναθέτουμε το πλοίο της ψυχής μας στον κυβερνήτη – Χριστό και ελπίζουμε ότι θα το οδηγήσει στη σωτηρία. Ας θυμηθούμε και ας μιμηθούμε τον ληστή επάνω στον σταυρό που δεν του είχε απομείνει καμία από την δική του σωματική δύναμη και αφέθηκε όλος στον Κύριο.
Η ελπίδα του νίκησε τα αιματοβαμμένα καρφιά που τον πονούσαν και μετανόησε σε μια στιγμή. Μια στιγμή, όμως, ικανή για να γευτεί την επουράνια Βασιλεία αιώνια κοντά στον Χριστό.
Δεν υπάρχει κανένα μέγεθος καταστροφής που να μπορεί να απομακρύνει τον Θεό από κοντά μας, αν και εφόσον εμείς έχουμε τη διάθεση να αγωνιστούμε αληθινά να μείνουμε κοντά Του.