Ο αυτοκράτορας στο σπίτι μου! Αν ζούσα στη βυζαντινή εποχή και αν ερχόταν στο σπίτι μου, τι θα ένιωθα; Τρέμουλο. Ρίγος. Θα ηχούσε μουσική. Και υπηρέτες λαμπρά ντυμένοι θα σκόρπαγαν παντού σαν τραγούδι την είδηση του ερχομού. Θα φώναζε ο κόσμος με ενθουσιασμό. Και οι δυνατές κραυγές και το τραγούδι των οργάνων και τα παράσημα και οι λόγχες θα έδιναν μια αφάνταστη λάμψη στη μεγαλοπρεπή πορεία του αυτοκράτορα.
Κι ύστερα το σπίτι μου. Το ίδιο όπως άλλοτε. Κι όμως διαφορετικό. Συγυρισμένο, στολισμένο και, προπαντός, πεντακάθαρο. Δε θα έμενε γωνία χωρίς να τακτοποιηθεί. Θα έλαμπε. Ό,τι πιο πολύτιμο, θα είχε βγει να το στολίσει. ‘Ο,τι πιο ακριβό. Και ετοιμασίες! Μερόνυχτα οι ετοιμασίες. Όλα θα γελούσαν εκεί μέσα τώρα, όλα θ’ ανάσαιναν σ’ έναν αέρα πανηγυριού, σε μιαν ατμόσφαιρα μεγαλείου.
Διαφορά! Καμία μουσική αύριο. Καμία βασιλική πορεία. Κι όμως… Ασύγκριτα μεγαλύτερος. Να μπορούσα να γράψω τούτο που νιώθω αυτή τη μέρα, παραμονή Χριστουγέννων… Ο αυτοκράτορας στο σπίτι μου! Θα ήταν τόσο ασήμαντο και μικρό, αν γινόταν κάτι τέτοιο, μπροστά σ’ αυτό που θα γίνει! Αύριο, ο Θεός μέσα μου! Δεν είναι πρώτη φορά. Μα πρώτη φορά με συνεπαίρνει τόσο. Τρέμω; Φοβάμαι; Ναι. Δε θα φανεί ούτε η παραμικρή λάμψη. Θα έρθει όμως. Απλά, αθόρυβα, απαλά. Θα έρθει με την τρυφερότητα του Φίλου, μα και με τη δύναμη του Θεού, με τη στοργή του Σωτήρα, μα και με το μεγαλείο του Παντοκράτορα. Φοβάμαι. Εκείνος θα έρθει. Μα, το «σπίτι» μου; Η ψυχή μου; Την έχω ετοιμάσει, όπως θα ετοίμαζα τουλάχιστον τούτο το υλικό τσιμεντένιο σπίτι, αν επρόκειτο ποτέ να το επισκεφτεί ένας αυτοκράτορας; Όχι… Θα κοινωνήσω αύριο! Δεν είμαι άξιος. Το ξέρω και το ξέρει και Εκείνος. Να κοινωνήσω; Αισθάνομαι ότι είναι θράσος, είναι τόλμημα. Ήττες, αδυναμίες, πεσίματα, εγωισμοί, θυμοί, παραλείψεις, επιπολαιότητες. Εξομολογήθηκα. Από τη Δευτέρα, όμως, μέχρι τώρα κρατήθηκε το «σπίτι» μου καθαρό;
Θα κοινωνήσω. Για εκείνη τη μυστηριώδη χάρη, για εκείνο το φως, για εκείνη τη δύναμη, που μπαίνει στην ψυχή. Αύριο Χριστούγεννα. Δε θέλω να Σε πλησιάσω, Χριστέ μου, έτσι. Με σκέψεις και συναισθήματα, που θα κρατήσουν μόνο σήμερα ή αύριο. Θέλω η συγκίνηση που νιώθω τώρα, να γίνει συγκίνηση, λαχτάρα, απόφαση, πράξη για πάντα… Θα κοινωνήσω! Δηλαδή θα γίνω… Θα γίνω κάτι πολύ παραπάνω από τ’ άγιο Δισκοπότηρο. Το αίμα Του στις φλέβες μου… Θα γίνω ένα με τον Κύριο. Ασύλληπτο Μυστήριο! Ασύλληπτη χαρά!
Αλήθεια, εμείς πόσο ετοιμάζουμε το «σπίτι» της ψυχής μας κάθε φορά που πρόκειται να κοινωνήσουμε; Πόσο πολύ συνειδητοποιούμε την αξία της Θείας Κοινωνίας;
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Ας ετοιμαστούμε κι εμείς με θέρμη και αφοσίωση να γίνουμε συμμέτοχοι του υπέρτατου αυτού Μυστηρίου, δεχόμενοι τον νεογέννητο Χριστό μέσα μας. Καλά Χριστούγεννα!