Οι άγιοι μάρτυρες Ερμύλος και Στρατόνικος

Ο αυτοκράτορας Λικίνιος, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε διωγμούς κατά των χριστιανών, έκλεινε ή γκρέμιζε τις εκκλησίες τους και εμπόδιζε τον εκκλησιασμό τους. Ο διάκονος Ερμύλος αντέδρασε φανερά και έντονα. Αμέσως καταγγέλλεται στον αυτοκράτορα και διατάζεται ο βασανισμός του. Πρώτα μαστιγώνεται με αγκαθωτά μαστίγια και μετά ρίχνεται στη φυλακή. Το μαρτύριο δε φέρνει το ζητούμενο αποτέλεσμα και μετά από λίγες μέρες βασανίζεται ξανά με φρικτότερο τρόπο. Εκεί κοντά ήταν και ένας στενός του φίλος, ο Στρατόνικος, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του βλέποντας το μαρτύριο του Ερμύλου. Τα δάκρυά του φανέρωσαν την πίστη του, την οποία ομολόγησε με θάρρος. Έπειτα από το γεγονός αυτό, οι διώκτες του χριστιανισμού βασάνισαν τον Στρατόνικο και τον έριξαν μαζί με τον αγαπημένο του φίλο, Ερμύλο, στα νερά του ποταμού Ίστρου (Δούναβη). Με τον ένδοξο θάνατό τους οι δύο ομολογητές της πίστεως έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιον

Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἕρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ’ ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τῇ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.