15 Αυγούστου. Η μέρα της Παναγίας. Οι καμπάνες σε όλη τη χώρα ηχούν από νωρίς το πρωί, για να προσκαλέσουν τους πιστούς στον ναό, να τιμήσουν και να προσευχηθούν στη Μητέρα όλων μας. Έτσι και σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Σούλι, τους Κουκουλιούς, η καμπάνα ήχησε δυνατά. Μα τι το ξεχωριστό είχε αυτή η καμπάνα;
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 χρειάστηκε να μεταφερθεί μία καμπάνα από τη μακρινή κωμόπολη της Παραμυθιάς στους Κουκουλιούς, απόσταση τριάντα χιλιομέτρων, για να εγκατασταθεί στο κωδωνοστάσιο του ναού. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, αλλά ούτε και δρόμοι. Το μέσο μεταφοράς τότε ήταν τα μουλάρια. Όμως, κυρίως λόγω του σχήματος, αλλά και του βάρους της καμπάνας (σχεδόν 80 κιλά!), ήταν αδύνατον να φορτωθεί πάνω σε μουλάρι. Πώς θα μεταφερόταν;
Η έφηβη, τότε, Τσέβω (Παρασκευή) Μάστορα, προθυμοποιήθηκε να τη φορτωθεί πάνω της και να τη μεταφέρει εκείνη. Μάλιστα η φτώχεια της εποχής δεν επέτρεπε την πολυτέλεια των παπουτσιών. Γι’ αυτό η Τσέβω αναγκάστηκε και δανείστηκε παπούτσια από κάποιον γείτονα, με την υπόσχεση ότι θα τα φοράει μόνο στην πόλη, για να μην τα χαλάσει. Την υπόλοιπη διαδρομή την έκανε ξυπόλυτη!
Να, λοιπόν, τι ξεχωριστό είχε… Ήταν καρπός της θυσίας της. Η Τσέβω δε λογάριασε τα μεγάλα, δύσβατα μονοπάτια και το βάρος στην πλάτη.
Θυσιάστηκε για να μεταφέρει την καμπάνα που θα στόλιζε μέχρι και σήμερα τον ναό του χωριού. Και δεν μας άφησε μόνο την καμπάνα, αλλά και το παράδειγμα της θυσίας και μας καλεί να το ακολουθήσουμε.
Το παράδειγμα της θυσίας που μας άφησαν και οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Το παράδειγμα που μας άφησε ο ίδιος ο Χριστός.
Και ποιος ξέρει! Κάποια στιγμή και οι καρποί της δικής μας θυσίας θα καλούν ανθρώπους κοντά στον Θεό…