Τελείωνε η τελευταία διδακτική ώρα της Παρασκευής και καθώς μάζευα σιγά-σιγά τα πράγματά μου, ο Γιώργος από το διπλανό θρανίο με ρώτησε:
– Τι θα κάνεις το Σάββατο το απόγευμα; Πάμε για βόλτα στην πλατεία;
-Δεν μπορώ. Θα πάω στο Κατηχητικό. Ξεκινάμε!
Με κοίταξε παράξενα, λες και είχα πει κάτι παράδοξο.
-Μεγάλωσες βρε, Χρήστο. Ακόμα Κατηχητικό πας; Γιατί να πάει ένας νέος άνθρωπος στις μέρες μας στο Κατηχητικό;
Πριν καν προλάβω να απαντήσω, χτύπησε το κουδούνι και όλοι πετάχτηκαν να φύγουν και ο Γιώργος ούτε που περίμενε να του απαντήσω.
-Μεγάλωσα, ε; Και τι θέλει ένας νέος άνθρωπος;
Θέλει ελευθερία. Γι’ αυτό ακριβώς αξίζει να συνεχίσω να ζω κοντά στο Κατηχητικό. Επειδή η σχέση με τον Χριστό με κάνει πιο ελεύθερο από ποτέ. Ελεύθερο και από τα πάθη μου, ελεύθερο από τους φόβους μου. Ελεύθερο από μόδες και απόψεις του κόσμου που αλλάζουν όπως το φύσημα του αέρα.
Ένας νέος θέλει και να ψυχαγωγηθεί. Τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια, τις πιο δυναμικές εκδρομές, τα πιο διασκεδαστικά θεατρικά, στην αίθουσα τα έχω βιώσει. Γελάω με την ψυχή μου και η ψυχαγωγία στο Κατηχητικό με ξεκουράζει.
Ένας νέος επιθυμεί τη χαρά. Να, λοιπόν, ακόμα ένας λόγος. Κοντά στον Χριστό είμαι χαρούμενος. Ήμουν χαρούμενος από μικρό παιδί στο κατώτερο. Είμαι χαρούμενος και ως έφηβος που η πίστη μου δίνει νόημα στη ζωή μου.
Ένας νέος επιθυμεί να βρίσκεται ανάμεσα σε αληθινούς φίλους. Αλήθεια, καλύτερους φίλους από όσους έχω κάνει στη συντροφιά της Εκκλησίας, δε βρήκα πουθενά αλλού. Φίλους που με αγαπούν αληθινά, φίλους που με νοιάζονται, φίλους που με βοηθούν να προοδεύω και δε με τραβάνε πίσω.
Ένας νέος επιθυμεί να αλλάξει τον κόσμο, να κάνει πράγματα ηρωικά. Αλήθεια, το να στέκεται ένας νέος άνθρωπος στον δρόμο του Θεού είναι ηρωικό.
Παρά τις δυσκολίες, παρά τις ειρωνείες, παρά τους πειρασμούς. Και τότε αλλάζει πρώτα ο ίδιος μέσα του, για να μπορεί να αλλάξει σιγά-σιγά και τον κόσμο γύρω του.
Να, λοιπόν, γιατί θα πάω και φέτος στο Κατηχητικό! Εσύ;