Κύπρος… ένα νησί του ελληνισμού στην άκρη της Μεσογείου, που μέχρι σήμερα η ιστορία του κρύβει πολύ πόνο αλλά και λαμπρές σελίδες δόξας και ηρωισμού.
2500 χρόνια π.Χ. φτάνουν τα πρώτα ελληνικά φύλα στο νησί και ο ελληνικός πολιτισμός αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του παντού. Σαλαμίνα, Πάφος, Κερύνεια, αρχαίες πόλεις που μαρτυρούν τη δόξα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Ασσύριοι, Φοίνικες, Αιγύπτιοι και Πέρσες κατακτούν το νησί κατά καιρούς, χωρίς όμως να καταφέρουν να ξεριζώσουν το ελληνικό στοιχείο. Ο τόπος σημαδεύεται από το πέρασμα των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, οι οποίοι φέρνουν τον Χριστό στην Κύπρο.
Το Βυζάντιο παίρνει τη σκυτάλη της ιστορίας και μαζί του συμπορεύεται ο Ελληνισμός. Ενετοί και Φράγκοι πατούν τα ιερά της χώματα και το 1517 οι Τούρκοι καταφέρνουν να την κατακτήσουν. Μέχρι το 1878, που αποφάσισαν να «νοικιάσουν» το «Νησί της Αφροδίτης» στους Άγγλους, έναντι του ποσού των 9.799 λιρών τον χρόνο!
Οι κάτοικοι πίστεψαν πως επιτέλους θα κατάφερναν να ενωθούν με τη μητέρα Ελλάδα. Έκαναν λάθος όμως. Οι Άγγλοι δεν είχαν σκοπό να τους δώσουν την ελευθερία τους. Άμεσα σχεδόν ανακήρυξαν το νησί βρετανική αποικία και παρόλο που η βρετανική κατοχή στην αρχή βελτίωσε τη ζωή των κατοίκων, αυτοί από τα πρώτα χρόνια άρχισαν να ζητούν την ανεξαρτησία τους.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο οι προσπάθειες για ένωση με την Ελλάδα εντάθηκαν. Μια εξέγερση που έγινε το 1931 πνίγηκε στο αίμα. Η βρετανική κατοχή σκλήρυνε τη στάση της και για αρκετά χρόνια επικρατούσε καθεστώς τρόμου.
Έτσι, τα παιδιά της Κύπρου, έχοντας ως παράδειγμα τις τόσες γενιές των Ελλήνων που με το αίμα τους κράτησαν ζωντανή την ελπίδα της λευτεριάς, την 1η Απριλίου του 1955 ξεκίνησαν τον δικό τους αγώνα. Κάτι που για τη λογική των ανθρώπων της καλοπέρασης και του βολέματος ήταν πραγματικά εντελώς παράλογο. Μια χούφτα ανθρώπων σε ένα νησί της παντοδύναμης βρετανικής αυτοκρατορίας, αποφάσισε να πολεμήσει με όλες της τις δυνάμεις, για να ενωθούν με τη μητέρα πατρίδα τους, την Ελλάδα. Να φύγουν δηλαδή από μία οικονομικά, υλικά παντοδύναμη χώρα, την Αγγλία, και να ενταχθούν σε μία φτωχή, γεμάτη προβλήματα πατρίδα, την Ελλάδα. Αδιανόητο!!!
Με την Ελλάδα θα δυστυχήσετε. Δε θα επιτρέψουμε ποτέ να κάνετε μια τέτοια τρέλα. Είστε γεωγραφικά πολύτιμοι για την Αυτοκρατορία μας». Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνισή τους στους τοίχους πόλεων και χωριών κάποια συνθήματα. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ένα: «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΩΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».Και δεν το έγραψαν μόνο με μπογιά οι Έλληνες Κύπριοι αγωνιστές. Το έγραψαν και με το αίμα τους.
Δεν είναι τα πάντα οικονομία και χρήματα. Δεν είναι ο άνθρωπος μόνο χώμα. Είναι και ψυχή. Έτσι τον έφτιαξε ο Δημιουργός του. Του φύσηξε τη δική Του πνοή. Κι από τότε ο άνθρωπος νιώθει μέσα του την ανάγκη να πολεμήσει για την ελευθερία του με όλες του τις δυνάμεις, θυσιάζοντας και την ίδια του τη ζωή. Κι όταν το αποφασίζει αυτό, δεν φοβάται τίποτα και κανέναν.
Μικρά παιδιά, μαθητές του Δημοτικού, παιδιά του Γυμνασίου, φοιτητές, νέοι, οικογενειάρχες, γέροι, γυναίκες κάθε ηλικίας, ιερείς, υπάλληλοι, επιστήμονες, επαγγελματίες, πόθησαν την ελευθερία που θα οδηγούσε στην ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Οργανώθηκαν, διαδήλωσαν, απήργησαν, πήραν τα όπλα. Ένα νησί σε πόλεμο.
Ανάμεσα στους 77 αγωνιστές που έπεσαν στη μάχη, έγιναν ολοκαύτωμα ή απαγχονίστηκαν, θα βρούμε 17 παιδιά, που ήταν κάτω από 20 χρονών! 39 νέους, που ήταν μεταξύ 20 -30 χρονών! Και 11 μεταξύ 30 -40 χρονών.
Και τα κατάφεραν. Πάλι ο “Δαβίδ” νίκησε τον “Γολιάθ”. Μπορεί να μην εκπλήρωσαν πλήρως το όνειρό τους. Όμως, τίναξαν από πάνω τους έναν ζυγό που τους βάραινε με διαφορετικά προσωπεία για αιώνες. Και κέρδισαν την ελευθερία τους. Έστειλαν μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Μήνυμα ελπίδας, μήνυμα νίκης.
Αυτό το μήνυμα φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Είμαστε κι εμείς παιδιά των ηρώων του κυπριακού έπους του 1955-59. Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν πως ,αν δεν σκύψουμε το κεφάλι, τα πάντα θα χαθούν.
Δεν είναι όμως έτσι. Αν μελετήσουμε ευλαβικά στην ιστορία μας, αν αγαπήσουμε τη γλώσσα μας, αν πάνω από όλα γίνουμε άνθρωποι με πίστη στον Θεό, τότε θα δούμε αλλιώς τα πράγματα. Θα γίνουμε αυτοί που η Πατρίδα χρειάζεται να γίνουμε, αυτοί που θα φτιάξουν μια νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα σεβαστή σε όλους. Μια Ελλάδα που θα κάνει αυτό που έκανε πάντα: θα δείχνει στους λαούς πώς είναι να ζει κανείς ελεύθερος!