Ανάμεσα στα πρόσωπα που συμμετέχουν στα θεία Πάθη, ξεχωριστή θέση κατέχει η Παναγία, η Μητέρα του Κυρίου μας και Μητέρα όλων μας. Η Μητέρα του Θεού, δεν κάθεται μόνο σαν βασίλισσα στον θρόνο της, πλάι στον ένδοξο και φοβερό θρόνο του Υιού και Θεού της. Την φιλοξενούμε και στο σπίτι μας, μαζί της περπατούμε, μαζί της συνομιλούμε. Σε κάθε δύσκολη στιγμή αυτήν επικαλούμαστε. Δεν είναι μονάχα Σκέπη του Έθνους μας. σκεπάζει και προστατεύει τον καθένα μας την ώρα του ύπνου και την ώρα του ξύπνιου. Με αμέτρητους τρόπους «των θλιβομένων η χαρά» σταλάζει χιλίων ειδών παρηγοριές στην πονεμένη μας ψυχή. Αν κοιτάξουμε την εικόνα της, ατενίζουμε την άσπιλη μορφή της, η οποία συνδυάζει την αγνή γλυκύτητα της ταπεινής Παρθένου με το τρυφερό χαμόγελο προς τον «Υιόν» της. Μας έλκει κοντά της, καθώς ατενίζουμε την πανάγια μορφή της, που συνδυάζει απλότητα, λιτότητα, σοβαρότητα, απερίγραπτη μυστική ομορφιά. Καθώς ατενίζουμε την άχραντη μορφή της, μας προξενεί τέτοια εμπιστοσύνη, που η επικοινωνία μαζί της είναι αβίαστη, αυθόρμητη. Κι ο δεσμός ανάμεσα σ’ αυτήν και σε μας ένα μυστήριο ανερμήνευτο, αλλά πραγματικό. Μας ατενίζει και μας μιλάει για όλα τα προβλήματα. Μας χαμογελάει ή μας επιπλήττει με μητρική στοργή. Είμαστε τα παιδιά της. Κανένα άλλο πρόσωπο δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον πιστό λαό του Θεού. Σε κανένα άλλο πρόσωπο δε λέμε τόσα πολλά και τόσο πολλές φορές για να τα μεταφέρει στον θρόνο της Χάριτος. Μονάχα η Παναγία μας απ’ όλα τα δημιουργήματα δέχεται τις παρακλήσεις μας, τις προσευχές μας. Πόσα πολλά επίθετα της έχει δώσει ο λαός μας… Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Ελεούσα… Όταν δέχτηκε το μήνυμα του ουρανού από το στόμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, ήταν μια νέα κόρη, που ποτέ δεν πεθύμησε τη δόξα των ανθρώπων. Δούλευε σιωπηλά και ταπεινά πάνω στην ψυχή της. Το απλό και αθόρυβο του χαρακτήρα της δεν προμηνούσε τίποτε στους Ναζαρηνούς. Αυτό όμως, που δεν έβλεπαν εκείνοι, το έβλεπε ο Θεός. Εκείνος βρήκε τόσο τίμιο, τόσο λαμπρό, τόσο ζεστό κόσμο μέσα της, ώστε διάλεξε αυτήν απ’ τα εκατομμύρια των γυναικών, για να γίνει μητέρα του Υιού Του. Έτσι η ανύποπτη Κόρη δέχεται αναπάντεχα τον απεσταλμένο του ουρανού. Ακούει από το στόμα του θείου αγγέλου μοναδικό χαιρετισμό. Της αναγγέλει μήνυμα πρωτάκουστο. Ότι μέσω του Αγίου Πνεύματος θα γίνει η Μητέρα του Υιού Του. Δέχτηκε με δέος τη θεϊκή τιμή. Το ουράνιο άγγελμα με ταπεινή έκπληξη. Το ανερμήνευτο γεγονός με πίστη. Το ασύλληπτο με σιωπή. Κι έζησε από τότε ως την ημέρα που κοιμήθηκε, αθόρυβα και ταπεινά, όπως ακριβώς έζησε όλη της τη ζωή. Σιωπηλή η παρουσία της ακόμη και κάτω από τον σταυρό του Χριστού, του παιδιού της! Φαίνεται σαν αντίθεση στη δική μας ζωή η αθόρυβη και ταπεινή συμπεριφορά της Θεοτόκου. Αφήνω τους άλλους, που όσο πιο μικροί και ασήμαντοι είναι, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνουν, κι έρχομαι σ’ εκείνους που έχουν κάποιες ικανότητες και άρα κάποιες επιτυχίες. Διερωτάται λοιπόν καθένας απ’ αυτούς: «Γιατί τάχα να σιωπώ, όταν η ζωή μού χαμογελά και μου ανοίγει δρόμους; Γιατί να μην πυργώνω τον εαυτό μου πάνω στην επίδειξη, αφού ο κόσμος μού προσφέρει επαίνους και χειροκροτήματα;» Την απάντηση σ’ όλα αυτά τη δίνει με τη σεμνή σιωπή της η αθόρυβη μορφή της Παρθένου. Είναι δυστύχημα που δεν μπορούμε να την ακούσουμε, γιατί μάθαμε να ζούμε με τον θόρυβο. Και γιατί ασκούν πάνω μας μια γοητεία τα μεγάλα λόγια, ο γελοίος κομπασμός, τα φώτα των προβολέων, η λάμψη του φακού της οθόνης… Η κόρη της Ναζαρέτ, η «υψηλοτέρα» όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των ουρανών, μας λέει: Όποιοι προχωρούν στη ζωή διαφημίζοντας τον εαυτό τους, κάνοντας θόρυβο για τις επιτυχίες τους, τις αμφίβολες μερικές φορές, καταντούν άνθρωποι κίβδηλοι, ψεύτικοι. Δείχνουν πως είναι αφάνταστα μικροί. Είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα που μπορεί να πάθει κάποιος στη ζωή του. Ενώ όποιος προχωρεί ταπεινά, με πίστη, δουλεύοντας μυστικά στην ψυχή του, καλλιεργώντας σε βάθος τον εαυτό του, χωρίς να κάνει θόρυβο γύρω απ’ τ’ όνομά του, κερδίζει αφάνταστα. Ο ουρανός σκύβει επάνω του στοργικά. Τον λούζει με φως υπερκόσμιο, γλυκό, ανέσπερο. Κι όταν έλθει η ώρα, τον υψώνει και τον κάνει να λάμπει! Ας μην ξεχνάμε τούτο τον κανόνα: Η ζωή της ταπεινής αφάνειας (όποιο έργο κι αν ασκεί κανείς), η ζωή που αποφεύγει συστηματικά την επίδειξη, αυτή ευλογείται από τον Θεό. Όπως ευλογήθηκε και στην περίπτωση της Παναγίας, που την αξίωσε να γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου. Αυτή οδηγεί κατευθείαν στην αληθινή δόξα.
