Επιτέλους. Το κουδούνι χτύπησε. Ο Γιώργος ένιωθε ήδη από την πρώτη βδομάδα αρκετά κουρασμένος.
Ίσως φταίει ότι ξεσυνήθισε το πρόγραμμα του σχολείου. Παρόλο που είχε φροντιστήριο για τις επερχόμενες εξετάσεις της Γ΄ Λυκείου, πέρασε ένα αρκετά χαλαρό καλοκαίρι. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Πιο παλιά αυτές οι μέρες τού έδιναν χαρά, ήταν πιο ξεκούραστες. Έβλεπε τους συμμαθητές του και πάλι μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι και τα αστεία έδιναν κι έπαιρναν μέσα στην τάξη. Αλλά φέτος όλα είναι διαφορετικά. Είναι το άγχος των εξετάσεων; Η αγωνία για το μέλλον; Η ανησυχία για όλα αυτά που περνά η πατρίδα του; Ίσως… Αλλά όλοι μοιάζουν λιγότερο χαρούμενοι και αυτό του φαίνεται πολύ παράξενο. Τον πνίγει κυριολεκτικά. Είναι αλήθεια πως είναι νέος, δεν του αρέσουν αυτά που βλέπει γύρω του. Θέλει να τα αλλάξει. Μα μόνος; Πώς; Γίνεται; Καθώς τα σκέφτεται όλα αυτά, πέφτει το μάτι του σε μια αφίσα στα κάγκελα του σχολείου:
Το Κατηχητικό ξεκίνησε… Να μην ξεχάσω: Κυριακή 4 Οκτωβρίου, Αγιασμός.
Θυμήθηκε την περσινή εκδήλωση χαράς του Δημήτρη, βλέποντας μια παρόμοια αφίσα.
Επιτέλους, είχε πει, ξεκινάμε. Δεν ξέρεις πόσο όμορφα περνάμε, Γιώργο. Δεν ξέρεις τι χάνεις. Παίζουμε, χαιρόμαστε, κάνουμε γιορτές, πάμε εκδρομές. Γινόμαστε φίλοι, φίλοι αληθινοί. Όχι τέλειοι, μα άνθρωποι που παλεύουμε να αλλάξουμε μέσα μας πρώτα. Μαθαίνουμε να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να σκεφτόμαστε και τους άλλους πέρα από τον εαυτό μας. Συζητάμε για τα προβλήματά μας. Ακούμε και μια άλλη γνώμη. Τη γνώμη του Χριστού. Μια γνώμη που τόσο σπάνια ακούγεται στις μέρες μας.
Ο Χριστός είναι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, από τον κόσμο μας, κι εκεί έχουμε την ευκαιρία να Τον γνωρίσουμε.
Απαλά και απλά μπαίνει στον κόσμο μας και τον ομορφαίνει. Εμπιστευόμαστε, μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε, δημιουργούμε. Αλλά ό,τι και να σου πω είναι λίγο, Γιώργο. Το Κατηχητικό είναι ζωή και έρχεται να προσφέρει στιγμές ζωής. Αν δεν το ζήσεις, δεν θα καταλάβεις. Δοκίμασε και είμαι σίγουρος ότι θα κολλήσεις.
Γιατί όχι; σκέφτηκε ο Γιώργος καθώς ξύπνησε από την περσινή ανάμνηση και έφυγε με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια ανεξήγητη χαρά στην καρδιά…