Το ξαδελφάκι μου, ο Δημητράκης, μπορεί να είναι μικρός, αλλά είναι σκέτο ζιζάνιο.
Αυτό, όμως, του κόστισε προχθές. Γυρνούσε με τον πατέρα του από το σχολείο και σε κάποια στιγμή ξέφυγε από το χέρι του, πήγε να περάσει μόνος του τον δρόμο και τον χτύπησε αυτοκίνητο. Ευτυχώς που ο οδηγός δεν έτρεχε, αλλιώς τα πράγματα θα ήταν πολύ σοβαρά…
– Δημήτρη, πάντα τον μπαμπά από το χέρι! του είπα χθες στο νοσοκομείο.
Αλήθεια, πόσες φορές με γλίτωσε κι εμένα το χέρι των γονιών μου όταν ήμουν μικρός! Υπάρχει όμως κι ένα άλλο «χέρι» που βρίσκεται κοντά μου, ακόμη και τώρα που μεγάλωσα. Είναι το «χέρι» αυτό που μου χάρισε τη ζωή, που μου έδωσε την οικογένειά μου, που οδήγησε τα βήματά μου στην Εκκλησία, που με έφερε στη συντροφιά του Κατηχητικού, που μου μοίρασε απλόχερα αμέτρητες στιγμές χαράς, που με έσωσε από πολλούς κινδύνους. Είναι το «χέρι» του Θεού. Το «χέρι» που ακόμη και τώρα με κατευθύνει, με στηρίζει, με παιδαγωγεί, με περιμένει όταν απομακρύνομαι από κοντά Του, με αγκαλιάζει όταν τρέχω προς Αυτόν.
Είναι το «χέρι» που βρίσκεται πάντα κοντά μου.
Κι όμως, εγώ πολλές φορές το αφήνω, για να μείνω «ελεύθερος», να κάνω ό,τι θέλω, ό,τι μου αρέσει. Και μπορεί να χαίρομαι για λίγο ως… δήθεν ελεύθερος, γρήγορα όμως η καρδιά μου τσακίζεται από τη δυστυχία.
Δεν είναι μόνο ο Δημητράκης που έχει ανάγκη να κρατιέται από το χέρι του πατέρα του. Κι εγώ έχω την ανάγκη να κρατιέμαι από το «χέρι» του Θεού. Τώρα τα Χριστούγεννα, ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία, για να εμπιστευτώ τη ζωή μου στα χέρια Του.