Την 1η Φεβρουαρίου 1941 δημοσιεύθηκε διάλογος δημοσιογράφου με τραυματίες μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου:
«Εκεί πάνω, κύριε, έχουμε γίνει άλλοι άνθρωποι. Να το ξέρετε. Να το λέτε παντού. Είμαστε τα παιδιά της Παναγίας. Η Μεγαλόχαρη είναι μάνα και προστάτης μας.»
«Με βλέπετε, κύριε», μας λέει ένας νεαρός τραυματίας από το διπλανό κρεβάτι, «εγώ δεν ήμουν θρήσκος. Δεν πίστευα σε θαύματα. Η γριά μάνα μου θυμιάτιζε καμιά φορά τα βραδάκια το εικόνισμα της Παναγίας και εγώ μέσα μου την κορόιδευα. Αλλά τώρα, κύριε, αν μου τα πει άλλος αυτά, θα τον θεωρήσω εχθρό μου. Σας μιλάω ίσια. Αυτά που είδα εκεί πάνω στα βορειοηπειρωτικά βουνά, δεν είναι ένα θαύμα, είναι χίλια θαύματα. Κάθε ύψωμα που παίρνουμε, είναι ένα θαύμα. Κάθε μάχη, κάθε εξόρμηση δική μας, ένα θαύμα.
Κάθε μέρα που περνά, ένα μεγάλο θαύμα. Ο Θεός είναι μαζί μας…»
Από σημειώματα αξιωματικών και στρατιωτών: «Δεν είναι μόνο οι στρατιώτες μας, που βλέπουν την Παναγία να τους οδηγεί στη μάχη και να τους κατευθύνει προς τη νίκη. Ιταλοί αιχμάλωτοι, ανακρινόμενοι, κατέθεσαν ότι βλέπουν, από το μέρος το δικό τους, μια μαυροφορεμένη γυναίκα να προχωρεί εμπρός από τις τάξεις του ελληνικού στρατού και να τον οδηγεί εναντίον τους. Η εντύπωση αυτή παρέλυσε σε επανειλημμένες περιπτώσεις την ιταλική αντίσταση.»
Αλλά και ο ξένος τύπος έγραψε για την επίδραση της θρησκείας σε αυτόν τον πόλεμο: «Οι Έλληνες είναι λαός θρήσκος… Έχουν μια ιδιαίτερη ευλάβεια για την Παναγία. Από την αρχή του αγώνα ακούγαμε για περίεργα συμβάντα που αναφέρονται σε εμφανίσεις της Παναγίας…»