Ήταν κάποτε ένα νεαρό κορίτσι με μοναδική σεμνότητα και ταπεινό φρόνημα.
Άνοιξη καθώς ήταν, ξεκίνησε μακρύ δρόμο με τα πόδια, για να συναντήσει την ξαδέλφη της που έμενε σε ορεινή επαρχιακή πόλη. Καθώς βάδιζε λίγο βιαστικά, τη διακατείχε ένα γαλήνιο χαμόγελο που δύσκολα μπορούσε να κρύψει. Κάποια σημαντική είδηση θα είχε να μοιραστεί μαζί της. Η ξαδέλφη της είχε κι εκείνη ευχάριστα νέα.
Πέρασε η κοπιαστική διαδρομή πολύ γρήγορα. Το νεαρό κορίτσι βρίσκεται ήδη μπροστά από τη γνώριμη οικία στο βουνό. Μπαίνει μέσα και, ξάφνου, αντικρίζει την ξαδέλφη της και την χαιρετάει με μεγάλη χαρά. Αλλά μια στιγμή, η ξαδέλφη φαίνεται εγκυμονούσα! Και πράγματι είναι. Βρίσκεται στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης και το μωρό της αντιλαμβάνεται ήχους, κουνιέται περίπου 5 φορές την ώρα και χτυπάει η καρδιά του 140 φορές κάθε λεπτό. Και τότε, συμβαίνει κάτι θαυμαστό…
Η ξαδέλφη έμεινε έκπληκτη μέσα στην οικία της! Πριν προλάβει να μιλήσει, το μωρό αναπήδησε μέσα στην κοιλιά της ακούγοντας τον χαιρετισμό. Ωστόσο, η χαρά του κυοφορούντος εμβρύου δεν αποδιδόταν απλά στη θεία του, αλλά σε κάτι που ακόμα εκείνη δεν είχε προλάβει να μοιραστεί. Σε μια υπέρτατη είδηση, για την οποία έκανε αυτόν τον δρόμο. Τότε, απάντησε η μαμά του με περίσσεια χαρά, αλλά και φώτιση, σαν κάποιος εκείνη τη στιγμή να της τα αποκάλυψε όλα, και είπε:
- «Είσαι ευλογημένη από τον Θεό, εσύ, περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα. Και είναι ευλογημένο και το έμβρυο που βλάστησε στην κοιλιά σου ως καρπός άχραντος και παρθενικός».
- Και έπειτα συνέχισε: «Και πώς μου έγινε αυτή η τιμή; Ποια αρετή ή αξία έχω εγώ, ώστε να έλθει να με επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου μου; Και είσαι πραγματικά η μητέρα του Κυρίου μου, διότι να, μόλις ήλθε στ’ αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, αναπήδησε μέσα στα σπλάχνα μου το βρέφος με ασυγκράτητη χαρά».
Η όμορφη επίσκεψη της Μαρίας στην ξαδέλφη της Ελισάβετ είχε μόλις πραγματοποιηθεί. Και η είδηση που μετέφερε η Μαρία; Ο Ευαγγελισμός της. Εγκυμονούσε τον ίδιο τον Χριστό εδώ και λίγες ημέρες. Το «έμβρυο – Ιωάννης ο Πρόδρομος» αναγνώρισε αμέσως τον «σαρκωθέντα Θεό» στην κοιλιά της θείας του παρά την πρώιμη εμβρυική ηλικία Αυτού, απλά και μόνο με τον χαιρετισμό της Παρθένου Μαρίας. Και αμέσως μετά, φωτίστηκε η μητέρα του Ελισάβετ με το Άγιο Πνεύμα και αναγνώρισε πως το έμβρυο που κυοφορεί η ξαδέλφη της είναι ο ίδιος ο Κύριος.
Το παραπάνω περιστατικό που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. α’ 41-44) μάς δείχνει ότι ο Κύριος είναι ταυτόχρονα τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», δηλαδή από τη στιγμή της παρθένου σύλληψης. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας γιορτάζει όχι απλά τη γέννησή Του τα Χριστούγεννα (25/12), αλλά και τη σύλληψή Του με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (9 ημερολογιακούς μήνες πριν, δηλαδή 25/3).
Ως προς την ανθρώπινη φύση, η ενσάρκωση του Χριστού συνέβη στην κοιλιά της μητέρας Του και όχι αργότερα στη φάτνη της Βηθλεέμ. Ως προς τη θεϊκή φύση, ο Χριστός ήταν ο Κύριος και Θεός μας ακόμα και στην περίοδο της κυοφορίας Του, μήνες πριν Τον αντικρίσουν ανθρώπινοι οφθαλμοί στον εξωτερικό κόσμο.
Κατά αντιστοιχία, τη στιγμή της σύλληψης κάθε εμβρύου, στον «χρόνο μηδέν», ενσαρκώνεται ο κάθε άνθρωπος και την ίδια χρονική στιγμή αποκτάει ψυχή. Όπως, μάλιστα, αναφέρει και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης «μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀρχὴν τῆς συστάσεως οἴεσθαι», που σημαίνει ότι η ψυχή και το σώμα υπάρχουν μαζί από τη στιγμή της σύλληψης.