Oι άγιοι μάρτυρες Αλέξανδρος και Αντωνίνα

Η Αντωνίνα, με θαυμαστή σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, αφοσιώθηκε στην ορθή πίστη, αρνούμενη τις εγκόσμιες απολαύσεις και ανέσεις. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από το Φήστο, ηγεμόνα της κωμόπολης Καρδάμου και δέχθηκε απειλές, προκειμένου να αλλαξοπιστήσει. Η Αντωνίνα ακλόνητη συνέχισε να ομολογεί τον Κύριο, παρότι γνώριζε το μαρτυρικό δρόμο, που θα διένυε. Την έκλεισαν σε πορνείο, κι εκείνη προσευχόταν νηστική επί τρεις ημέρες. Τη νύχτα άνοιξαν οι θύρες του οικήματος και ακούστηκε φωνή από τον ουρανό, που τη συμβούλευε να ζητήσει τροφή για να φάει. Έτσι ξαναπαρουσιάστηκε στον ηγεμόνα, με άκαμπτο φρόνημα, που τον εξόργισε όμως περισσότερο και η Αντωνίνα υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει το μένος του. Αφού την χτύπησαν με ξύλινα σπαθιά, την ξαναέριξαν στο πορνείο, από όπου όμως την έσωσε ο Αλέξανδρος παραπλανώντας όσους βρίσκονταν εκεί. Όταν αποκαλύφθηκε η πράξη του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο Φήστο, ο οποίος διέταξε να βασανίσουν και τους δύο. Οι δήμιοι τους έκαψαν τα άκρα, τους περιέχυσαν με υγρή πίσσα και τους έριξαν σε πυρακτωμένο λάκκο. Εκεί παρέδωσαν την αγνή τους ψυχή στον Κύριο.

Ἀπολυτίκιον

Ξυνωρὶς ἡ ἁγία τῶν Μαρτύρων ὑμνείσθω μοι, σὺν τῷ εὐκλεεῖ Ἀλεξάνδρῳ, Ἀντωνίνα ἡ πάνσεμνος· ἀγάπῃ γὰρ καὶ πίστει εὐσεβεῖ, ἐκλάμψαντες ἐν ἄθλοις ἱεροῖς, ἰαμάτων ἐφαπλοῦσι μαρμαρυγάς, τοῖς πόθῳ ἀνακράζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.