Ο όσιος Παύλος

Ο ερημικός και ήσυχος τόπος είναι από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης της αυτοσυγκέντρωσης και της προσευχής προς τον Θεό. Αυτό φαίνεται καθαρά στη ζωή του αγίου Παύλου του Θηβαίου. Ανήκε σε πλούσια οικογένεια της Κάτω Θηβαΐδος της Αιγύπτου. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος (249-251 μ.Χ.) κήρυξε τον τρομερό διωγμό κατά των χριστιανών, ο Παύλος, μόλις 15 ετών, χάνει τους γονείς του. Με εσωτερική παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος φεύγει και ζητά καταφυγή σωτηρίας στην έρημο. Εκεί, μέσα στην ησυχία της φύσης, βρίσκει καιρό για συστηματική μελέτη και προσευχή. Όταν πέρασε ο διωγμός του Δεκίου και επανήλθε η γαλήνη, ο Παύλος εξακολούθησε να μένει στην έρημο και, μάλιστα, αποφασίζει να μείνει μόνιμα.

Τόσο δε ολοφάνερη είχε γίνει μέσα στην έρημο η πνευματική υπεροχή του και η ταπεινοφροσύνη του, ώστε, όπως κάποτε στον Κύριό μας έρχονταν πλήθη λαού να Τον ακούσουν, έτσι και στον Παύλο, έρχονται πολλοί αναχωρητές να τον ακούσουν και να τον συμβουλευτούν. Η φήμη του είχε φτάσει και στην ακοή του Μεγάλου Αντωνίου, που κίνησε και τον συνάντησε μέσα σε ατμόσφαιρα ανέκφραστης χαράς. Όταν μετά από λίγους μήνες επανήλθε ο άγιος Αντώνιος, βρήκε τον όσιο Παύλο να έχει πεθάνει και δύο λιοντάρια να στέκουν κοντά στον τάφο του, τον οποίο είχαν σκάψει με τα νύχια τους. Ο μεγάλος ερημίτης ήταν τότε 113 ετών.