Οι άγιοι μάρτυρες Κήρυκος και Ιουλίττα

Κατάγονταν από το Ικόνιο της Μ. Ασίας και έζησαν επί Διοκλητιανού. Η Ιουλίττα ήταν χριστιανή και διήγε βίο ενάρετο και ταπεινό. Μάλιστα χήρεψε και από τότε αφοσιώθηκε με στοργή και αγάπη στο γιο της, τον οποίο ανέθρεψε σύμφωνα με τις θείες βουλές. Για να αποφύγει τον κίνδυνο των διωγμών, παρέλαβε τον τρίχρονο γιο της Κήρυκο και πήγε στη Σελεύκεια. Επειδή όμως υπήρχε το ίδιο εχθρικό κλίμα εναντίον των χριστιανών, αναχώρησε και μετέβη στην Ταρσό της Κιλικίας. Ο ηγεμόνας της πόλεως Αλέξανδρος, όταν έμαθε για την πίστη της, τη συνέλαβε και προσπάθησε με απειλές να τη μεταπείσει. Εκείνη όμως με πρωτοφανή γενναιότητα συνέχισε να ομολογεί τον Κύριο. Εξοργισμένος τότε ο ηγεμόνας, άρπαξε το παιδί από την αγκαλιά της μητέρας και προσπαθούσε με κολακείες και κανακέματα να το πάρει με το μέρος του. Εκείνο ψελλίζοντας το όνομα του Χριστού κλώτσησε με όλη του τη δύναμη τον ηγεμόνα στην κοιλιά. Ο Αλέξανδρος έριξε το παιδί κάτω στα σκαλοπάτια του κριτηρίου, όπου με την πρόσκρουση έσπασε το κεφάλι του και έτσι άφησε το πνεύμα του. Η Ιουλίττα δε λύγισε ούτε μετά το θάνατο του γιού της. Συνέχισε να αρνείται την υποταγή της στα είδωλα και είπε στον άρχοντα: “Κακούργε, όπως συνέτριψες το κεφάλι του παιδιού, έτσι θα συντριβεί και η ψεύτικη θρησκεία σου”. Αφού βασανίστηκε φρικτά, τελικά αποκεφαλίστηκε.

Ἀπολυτίκιον

Ἡ λογικὴ Χριστοῦ ἀμνὰς Ἰουλίττα, σὺν τριετεῖ αὑτῆς ἀμνῷ τῷ Κυρήκῳ, δικαστικοῦ βήματος παρέστησαν, εὐθαρσῶς κηρύττοντες, τὴν Xριστώνυμον κλῆσιν· οὐδόλως ἐπτοήθησαν, ἀπειλὰς τῶν τυρράνων· καὶ στεφηφόροι νῦν ἐν οὐρανοῖς, ἀγαλλιῶνται, Χριστῷ παριστάμενοι.