Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1547 μ.Χ.. Ο Άγιος Διονύσιος υπήρξε γόνος ευσεβέστατης και αρχοντικής οικογένειας της Ζακύνθου, ανατράφηκε απ’ αυτήν με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Ανήκε στην ευγενή οικογένεια Σιγούρου. Έτσι, γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και στην αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του Θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών. Ενάρετος από τη φύση του και νοιώθοντας κλίση προς το μοναχικό βίο, από νωρίς απαρνήθηκε τα πάντα. Κατόπιν, έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των Στροφάδων νήσων απέναντι από τη Ζάκυνθο, όπου ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών. Εκεί, με την αυστηρή άσκηση ξεπέρασε σε αρετή τους συνασκητές του, γι’ αυτό και χειροτονήθηκε ιερέας. Έπειτα, πήγε στην Αθήνα, για να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους στα Ιεροσόλυμα. Αλλά ο τότε Αρχιερέας των Αθηνών άκουσε κάποια Κυριακή, το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλές παρακλήσεις τον έκανε επίσκοπο Αίγινας (με την επίσημη κατόπιν έγκριση της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως), χωρίς να μεταβεί τελικά στα Ιεροσόλυμα. Τα ποιμαντικά του καθήκοντα τα επιτελούσε άγρυπνα και άοκνα. Αναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας και παιδαγωγός του ποιμνίου του. Η φήμη του είχε διαδοθεί παντού, αλλά ο Άγιος παρέμενε απλός και ταπεινός, θέλοντας να αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων. Ασθένησε όμως από τους πολλούς κόπους και παραιτήθηκε. Γύρισε στη Ζάκυνθο, όπου μέχρι το 1579 μ.Χ. ήταν προσωρινός επίσκοπος. Μετά αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου της Αναφωνήτριας, όπου ασκήτευε και με αγάπη κήρυττε και βοηθούσε τους κατοίκους του νησιού. Ήταν τόση η αγάπη και η ανεξικακία που είχε, ώστε προστάτεψε ακόμα και το φονιά του αδερφού του. Ο Διονύσιος πέθανε σε βαθιά γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1624 μ.Χ. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων στο παρεκκλήσι του αγίου Γεωργίου και κατά την εκταφή το λείψανό του βγήκε ευωδιαστό και αδιάφθορο, όπως είναι άλλωστε μέχρι σήμερα! Αργότερα το λείψανό του μεταφέρθηκε στη Ζάκυνθο. Έτσι, παραμένει μέχρι σήμερα σε ναό αφιερωμένο σε αυτόν και η Ζάκυνθος τιμά και πανηγυρίζει τον Άγιο, σαν προστάτη και πολιούχο της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’

Tῆς Ζακύνθου τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν πρόεδρον, τὸν φρουρὸν Μονῆς τῶν Στροφάδων, Διονύσιον ἅπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρὸς αὐτὸν εἰλικρινῶς. σαῖς λιταῖς τοὺς τὴν σὴν μνήμην ἐπιτελοῦντας, σῶσον καὶ βοῶντας σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.