Κατάγονταν από τη Ρώμη και ήταν αδέλφια. Έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος. Σπούδασαν και ασκούσαν την ιατρική τέχνη, την οποία κατείχαν σε ύψιστο βαθμό, και θεράπευαν εντελώς δωρεάν ανθρώπους και ζώα. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Έτσι, η ιατρική δεν ήταν γι’ αυτούς ένα επικερδές επάγγελμα, αλλά μια φιλανθρωπική διακονία. Χρήματα δε δέχονταν ούτε από φτωχό ούτε από πλούσιο! Το μόνο αντάλλαγμα που δέχονταν από τους ασθενείς ήταν να πιστέψουν στη δύναμη του Κυρίου. Κυρίως έτρεχαν και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στους φτωχούς παρά στους πλούσιους, διότι, όπως έλεγαν, μια καλύβα έχει περισσότερη ανάγκη από ένα παλάτι. Και όταν θεράπευαν κάποιον ασθενή πλούσιο και αυτός με τη βία τους ανάγκαζε να δεχτούν την αμοιβή, αυτοί του σημείωναν το όνομα κάποιου φτωχού ασθενή και τον προέτρεπαν σε αυτόν να δώσει την αμοιβή τους. Ο Θεός, μάλιστα, ευλόγησε την ιατρική τους και με θαυματουργική δύναμη. Αυτό όμως κίνησε το φθόνο των άλλων γιατρών, με πρώτο το δάσκαλό τους, ο οποίος τους μισούσε επιπλέον γιατί αυτοί ήταν χριστιανοί! Επειδή κατηγορήθηκαν ότι ενεργούν τις θαυματουργικές θεραπείες με τη μαγική τέχνη, παρουσιάστηκαν ενώπιον του Καρίνου. Ο άρχοντας τους ζήτησε να αρνηθούν τον Χριστό. Αυτοί όχι μόνο δεν υποχώρησαν, αλλά κατάφεραν με θαύμα που επιτέλεσαν να αποδείξουν στον αυτοκράτορα την πλάνη του και να του δείξουν το δρόμο της σωτηρίας. Έτσι, ο Καρίνος «μετά πάντων των οικείων αυτού τον Χριστόν ομολόγησε» και με τιμές τους άφησε ελεύθερους. Λέγεται ότι κάποια μέρα, ενώ μάζευαν θεραπευτικά βότανα, ο δάσκαλός τους από φθόνο τους επιτέθηκε με πέτρες περί το έτος 284 μ.Χ. και τους θανάτωσε ρίχνοντάς τους με ορμή στον γκρεμό.

Ἀπολυτίκιον

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.