Όλα του τα υπάρχοντα ήταν ένας κήπος, που καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Ο άγιος Φωκάς καταγόταν από τη Σινώπη επί Τραϊανού και η ενασχόλησή του αυτή με τα φυτά, με τα άνθη, με τα λαχανικά και με τους καρπούς τον ευχαριστούσε πολύ. Το εισόδημά του από τον κήπο ήταν πολύ μικρό. Καθώς όμως ήταν πολύ οικονόμος και ολιγαρκής στις ανάγκες του, μπορούσε πάντοτε να διαθέτει κάτι για τους φτωχούς. Αλλά δεν έμενε μόνο σ’ αυτά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι κάτω από την σκιά και μέσα στις ευωδίες του κήπου του, το φθινόπωρο και το χειμώνα κάτω από την στέγη του σπιτιού του, μελετούσε με ευχαρίστηση τα ιερά βιβλία. Έλεγε μάλιστα σ’ εκείνους, που τον έβλεπαν να μελετάει, ότι και “η ψυχή μας είναι κήπος, που χρειάζεται την περιποίησή της για να μην βγάζει αγκάθια και τριβόλια”.

Αλλά ο κηπουρός Φωκάς ήθελε και όλες οι ψυχές να είναι κήποι πνευματικοί. Γι’ αυτό λοιπόν, όπου μπορούσε, συντελούσε στον καθαρισμό και την καλλιέργειά τους. Και ενώ πουλούσε τα λαχανικά και τα φρούτα, έλεγε συγχρόνως και λόγια μεγάλου πνευματικού κέρδους. Έτσι, δεν ωφελούσε μόνο τους χριστιανούς, αλλά πολλές φορές κέρδιζε και τους απίστους. Καταγγέλθηκε γι’ αυτό. Ο άρχοντας έστειλε στρατιώτες να τον φονεύσουν. Χωρίς να το γνωρίζουν φιλοξενήθηκαν από αυτόν. Όταν του είπαν ότι αναζητούν κάποιο Φωκά, ετοίμασε τον τάφο του και τους δήλωσε ότι αυτός ήταν. Οι στρατιώτες λυπήθηκαν και είπαν ότι θα δηλώσουν ότι δεν τον βρήκαν. Εκείνος παρακάλεσε να τον θανατώσουν. Έτσι ο ευσεβής και φιλάνθρωπος κηπουρός, θανατώθηκε μαρτυρικά με αποκεφαλισμό και προσφέρθηκε ως ευχάριστη θυσία στον Θεό.