26η Ιουνίου

Ο Όσιος τούτος άκμασε επί του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄ (527-565 μ.Χ.). Πατρίδα του ήταν η Θεσσαλονίκη, στην οποία εκπαιδεύτηκε και διδάχτηκε την ζώσα ευσέβεια, τη μητέρα κάθε αληθινής αρετής. Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. Κατόπιν της ζωής που έκανε στην κοινωνία και που ήταν γεμάτη από φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη, πούλησε τα υπάρχοντά του, τα μοίρασε στους φτωχούς και προτίμησε την ζωή του αναχωρητή. Εκεί, μαζί με την προσευχή και την ασκητική εγκράτεια καλλιέργησε και τις ιερές μελέτες, πολλοί μάλιστα έρχονταν κοντά του για να ωφεληθούν και από την αρετή και από τις γνώσεις του.

Για τρία χρόνια ο όσιος Δαβίδ είχε στήσει την κατοικία του σε κάποιο δέντρο, αναδεικνύοντας εαυτόν σε ένσαρκο άγγελο! Εδώ τον έβρισκαν οι ευωδιές της άνοιξης και οι ζέστες του καλοκαιριού, εδώ του φθινοπώρου οι πνοές και του χειμώνα οι βροχές και τα κρύα. Πολλοί τον παρακινούσαν να αφήσει την παράδοξη και ασυνήθιστη εκείνη κατοικία, θεωρώντας την ενοχλητική και τυραννική σχεδόν. Αλλά ο Δαβίδ δεν προβληματιζόταν απ’ αυτό και αρεσκόταν να ζει εκεί. Αρνήθηκε τις σαρκικές ηδονές και προικισμένος καθώς ήταν με το χάρισμα της θαυματουργίας, φώτισε και παραδειγμάτισε χιλιάδες ανθρώπους. Με άσκηση, εγκράτεια και προσευχή εύφραινε με λόγους και συμβουλές όσους πήγαιναν σε αυτόν.

Η φήμη του εναρέτου και μορφωμένου αναχωρητή είχε φτάσει και μέχρι τη βασιλεύουσα. Γι’ αυτό, όταν κάποτε οι Θεσσαλονικείς επί του μητροπολίτη Αριστείδη, του διαδόχου του Δωροθέου, διψούσαν για καλύτερη πολιτική διοίκηση, θέλησαν να ζητήσουν από το βασιλιά Ιουστινιανό έπαρχο της εμπιστοσύνης τους, στο Δαβίδ ανέθεσαν την εντολή. Εκείνος προσπάθησε να αποφύγει προβάλλοντας την ηλικία του και λέγοντας ότι αυτός ήταν ερημίτης και δεν ήταν διόλου κατάλληλος να εμφανίζεται στους βασιλιάδες, αλλά η πόλη επέμενε και η αποστολή του πραγματοποιήθηκε.

Ο Ιουστινιανός ο Α΄ και η Θεοδώρα υποδέχτηκαν λαμπρά τον Δαβίδ κι άκουσαν πρόθυμα την παράκλησή του. Κατά την επιστροφή ο θάνατος τον βρήκε στο πλοίο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ενώ από το κατάστρωμα, όπου άφηνε την τελευταία του πνοή, αποχαιρέτιζε με το βλέμμα του τον τόπο που βρισκόταν το ασκητήριό του. Έφτασε στο τέλος της ζωής του με αγγελική πολιτεία και υπερφυσικά θαύματα. Οι Θεσσαλονικείς έθαψαν τον Όσιο πανηγυρικά. Πολλοί μαθητές και μιμητές του ωφέλησαν ποικιλότροπα την Εκκλησία εργαζόμενοι για τη ζωή και τη δόξα της.

Ἀπολυτίκιον

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς , διεσώθη τὸ κατ’εἰκόνα ˙ λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ˙ καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ˙ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου. Διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, ὃσιε Δαυΐδ τὸ πνεῦμα σου.

Ἓτερον

Τῇ ἀγάπη τοῦ Λόγου πάτερ πτερούμενος, ἐπὶ τοῦ δένδρου διῆλθες ἀγγελικήν βιοτήν, καὶ ἐξήνεγκας ἡμῖν καρποὺς τῆς χάριτος, ἐξ ὧν τρυφῶντες, νοητῶν, ἐκβοῶμεν σοι πιστῶς, Δαυΐδ ὁσίων ἀκρότης· Μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.