Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.). Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχούς. Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν και οι δύο φτωχοί. Για αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σε αυτούς σε κάθε ευκαιρία και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου. Εμψύχωναν και τους χριστιανούς που διώκονταν και μαρτυρούσαν για την αγάπη του Χριστού. Τα λόγια τους έδωσαν φως Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες. Αλλά η δράση τους καταγγέλθηκε στον ειδωλολάτρη άρχοντα του τόπου, ο οποίος διέταξε να τους αποκεφαλίσουν. Τότε, οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά. Όταν, επί αυτοκράτορα Αρκαδίου και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τα άγια λείψανά τους βρέθηκαν, με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί μάλιστα ασθενείς, που άγγιξαν αυτά, θεραπεύτηκαν.

Tὰ θαύματα τῶν ἁγίων σου μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστὲ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις βουλὰς ἐθνῶν διασκέδασον καὶ βασιλείας τὰ σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Ἔτερον

Θείας χάριτος, τῇ ἐνεργείᾳ, ἀναβλύζοντα, θαυμάτων ρεῖθρα, ἀναργύρως τὰ σεπτὰ ὑμῶν λείψανα, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς κόσμῳ ἔλαμψαν, Κῦρος θεόφρον Ἰωάννη τε ἒνδοξε. ὅθεν ἅπαντες, τὴν τούτων τιμῶντες εὓρεσιν, αἰτοῦμεν δι ΄ ὑμῶν τὸ μὲγα ἔλεος.