Ο άγιος Παράμονος

Μαρτύρησε μαζί με άλλους τριακόσιους εβδομήντα χριστιανούς στα μέσα του 3ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Τότε, λοιπόν, κοντά στον Τίγρη ποταμό υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχοντας της Ανατολής Ακυλίνος, για να βρει θεραπεία σε κάποια ασθένεια που τον βασάνιζε. Ως ακολουθία του, εκτός από τους στρατιώτες του, είχε πάρει τον Παράμονο και άλλους τριακόσιους εβδομήντα χριστιανούς, τους οποίους κρατούσε φυλακισμένους μέχρι να αρνηθούν την πίστη τους. Όταν έκανε θυσίες στον ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετάσχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και οι άλλοι τριακόσιοι εβδομήντα χριστιανοί. Όλοι, όμως, αρνήθηκαν. Κανένας από τους χριστιανούς δε δέχτηκε να θυσιάσει στη θεά των ειδωλολατρών. Κι ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψελναν ψαλμούς και ύμνους στον Σωτήρα τους. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες και, χτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματά τους. Έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στον στεφανοδότη Κύριο.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων μαρτύρων Παραμόνου καὶ Φιλουμένου

Παράμονον μέλψωμεν σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντας καὶ ἀθλητὰς εὐκλεεῖς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γὰρ φερωνύμως ὡς φιλήσαντας ἄγαν, ᾔσχυναν δι’ ἀγώνων παρανόμων τὸ κράτος αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν πᾶσι καὶ ἔλεος.