Ο μεγάλος ερημίτης και ασκητής του Σάρωφ (1759-1833 μ.Χ.) αποτελεί μαζί με τους οσίους Θεοδόσιο και Σέργιο την κορυφή της πνευματικότητας της ρωσικής Εκκλησίας. Θαυματουργός και προφητικός, ερευνώντας τα βάθη των καρδιών, ο όσιος Σεραφείμ απέβη εξομολόγος και πνευματικός καθοδηγητής χιλιάδων πιστών. Είχε μεγάλη ευλάβεια προς την Παναγία και την αποκαλούσε «Χαράν της χαράς ημών».

Ορφανός από τριών ετών, μεγάλωσε με τη μητέρα του, η οποία τον έμαθε να αγαπά την προσευχή και τη Θεία Λειτουργία. Στα δεκαεπτά του χρόνια αναχώρησε για τη Μονή του Σάρωφ και στα τριάντα πέντε του αποσύρθηκε στην έρημο, όπου “πτερωμένος από θείο έρωτα” βίωσε τη μακάρια ζωή της ερήμου. Αγάπησε την προσευχή και την άσκηση, την υπακοή, τη σιωπή και την ταπείνωση και απέκτησε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο ίδιος έλεγε ότι σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και ότι οι μωρές παρθένες της γνωστής μας παραβολής έμειναν “έξω του νυμφώνος”, γιατί δεν είχαν Άγιο Πνεύμα.

Εκεί στην έρημο έκανε παρέα με μια αρκούδα, η οποία καθόταν κοντά του σαν αρνάκι και την τάιζε στο στόμα. Το γεγονός αυτό το μαρτυρεί μια μοναχή, η οποία τον επισκέφθηκε για να τον συμβουλευτεί για κάποιο πρόβλημα που την απασχολούσε και – όπως διηγείται η ίδια – παραλίγο να πάθει συγκοπή! Στη συνέχεια όμως, πείστηκε να ταΐσει την αρκούδα και αισθάνθηκε μεγάλη χαρά.

Βρέθηκε νεκρός στο κελλί του, γονατιστός, με σταυρωμένα τα χέρια σε στάση προσευχής και με προσηλωμένα τα μάτια του στην εικόνα της Θεοτόκου. Το 1903 μ.Χ. η ρωσική Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο. Λαμπρός είναι ο εορτασμός της ανακομιδής του τιμίου λειψάνου του στις 19 Ιουλίου.