Κατάγονταν από την Περσία. Ήταν αξιωματούχοι και ιερά θύματα του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β΄ (325 – 379 μ.Χ). Ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος είχαν ασπασθεί τη χριστιανική πίστη και για το λόγο αυτό συνελήφθησαν για να βασανιστούν. Επέμειναν στη χριστιανική ομολογία και υποβλήθηκαν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου τους ήταν παρών και ο ίδιος ο βασιλιάς, ο οποίος βλασφημούσε τον Ιησού Χριστό. Οι Άγιοι δεν μπορούσαν να ανεχτούν τις ύβρεις του βασιλιά και γι’ αυτό με προσευχή τους του αφαίρεσαν τη φωνή.

Αφού ραβδίστηκαν και μαστιγώθηκαν, τους μάζεψαν για να τους ρίξουν στις φλόγες μεγάλης φωτιάς, σε πυρακτωμένα κρεβάτια. Εκείνοι προσευχήθηκαν θερμά και τότε, τα λίγα σύννεφα που υπήρχαν στον ουρανό πύκνωσαν και ήρθε μεγάλη θύελλα, δυνατή βροχή έσβησε τελικά τη φωτιά. Το γεγονός αυτό, προκάλεσε φοβερή αίσθηση στους παρευρισκόμενους Πέρσες και, ακόμα και ο ίδιος ο Σαπώρ, νικημένος, ανέβαλε το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Βλέποντας αυτό το θαύμα ο Αφθόνιος πίστεψε στη δύναμη του Χριστού. Γι’ αυτό πρώτος πρόσφερε το τίμιο αίμα του με αποκεφαλισμό ο Αφθόνιος, την στιγμή που όλοι οι άλλοι τον μακάριζαν γιατί πήγαινε πρώτος προς τον Πατέρα της αγάπης, της αιώνιας ζωής και της δόξας.

Μετά από κάποιες μέρες τους ξανακάλεσαν για απολογία. Μάταιες και οι νέες προσπάθειες για να καμφθεί η πίστη τους. Διατάχτηκε και πάλι η θανάτωσή τους. Οι δήμιοι τοποθέτησαν τους Αγίους μέσα σε δέρματα βοδιών και τους έρριξαν στη θάλασσα. Όμως οι Άγιοι διασώθηκαν με Θεία επέμβαση. Ο Ελπιδοφόρος, μαζί με άλλους 7000 ανθρώπους, που είδαν το θαύμα, πίστεψαν στον Χριστό. Στη συνέχεια, ο βασιλιάς δοκίμασε να κερδίσει τον Ελπιδοφόρο, τον λογικότερο από τους άλλους, λέγοντάς του ότι ήταν απρεπές να πεθάνει, όπως ο Αφθόνιος, γιατί σαν μορφωμένος άνθρωπος που ήταν, μπορούσε να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Ο Ελπιδοφόρος του απάντησε, ότι γι’ αυτό ακριβώς θεωρεί ευτύχημα το να πεθάνει κι αυτός όπως ο Αφθόνιος, επειδή αξίζει να πεθαίνει κανείς για την αλήθεια, η οποία πουθενά αλλού δεν υπάρχει παρά μόνο στη θρησκεία του Χριστού.

Μετά από λίγο έπεφτε και το κεφάλι του Ελπιδοφόρου και η δεύτερη αυτή μαρτυρική θυσία πύρωσε ακόμα περισσότερο τις καρδιές του Ακινδύνου, του Πηγασίου και του Ανεμπόδιστου. Ο Σαπώρ, έξαλλος για την πιστή εμμονή τους μετά το θάνατο των άλλων δύο, διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένη κάμινο. Εκείνοι δε δείλιασαν, ούτε ζήτησαν να σώσουν τις ζωές τους. Βάδισαν προς την κάμινο ψάλλοντας ύμνους στον Θεό, και έπεσαν στις φλόγες χαρούμενοι διότι ακολούθησαν κι αυτοί τον ένδοξο δρόμου του μαρτυρίου για τον Χριστό.

Ἀπολυτίκιον

Ἀθλοφόροι Κυρίου, μακαρία ἡ γῆ, ἡ πιανθεῖσα τοῖς αἵμασιν ὑμῶν, καὶ ἅγιαι αἱ σκηναί, αἱ δεξάμεναι τὰ πνεύματα ὑμῶν· ἐν σταδίῳ γὰρ τὸν ἐχθρὸν ἐθριαμβεύσατε, καὶ Χριστὸν μετὰ παρρησίας ἐκηρύξατε. Αὐτὸν ὡς ἀγαθὸν ἱκετεύσατε, σωθῆναι δεόμεθα τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀκίνδυνον μέλψωμεν, σὺν Ἀφθονίῳ ὁμοῦ, κλεινὸν Ἀνεμπόδιστον, Ἐλπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ἔνδοξον· οὗτοι γὰρ ἀκινδύνως ἐξ’ ἀφθόνου κρατῆρος πηγάζουσι τοῖς ἐλπίδι ἀρραγεῖ προσιοῦσι χαρίτων ἀνεμποδίστων κρήνην θεόβρυτον.