Ο όσιος Ισίδωρος

«Ιερατικής και ασκητικής πολιτείας κανόνα» τον χαρακτήρισε ο Μέγας Φώτιος για την άριστη θεολογική του κατάρτιση, το φιλοσοφικό του νου, την ασκητική του εγκράτεια, την τόλμη και την άμεμπτη ιδιωτική του ζωή. Ο Όσιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 360 μ.Χ. και απεβίωσε το 440 μ.Χ. περίπου. Προερχόταν από οικογένεια που τιμούσε και σεβόταν τον Θεό. Ο Ισίδωρος διακρινόταν για τη θεολογική του κατάρτιση, τη βαθιά καλλιέργεια του πνεύματός του και τη δύναμη της πίστης του. Υπηρέτησε την Εκκλησία μας ως κατηχητής και δάσκαλος Αλεξανδρείας. Η βαθιά του αγάπη για τον Κύριο τον οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψει την περιουσία του και να αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι κοντά στο Πηλούσιο όρος, γι’ αυτό ονομάστηκε και “Πηλουσιώτης”. Αργότερα, τον αξίωσε ο Θεός και έγινε ιερέας και ηγούμενος στο μοναστήρι του. Αφιερώθηκε στη μελέτη και στην προσευχή και πρόσφερε σημαντικό έργο τόσο με τη συγγραφή του όσο και με το λόγο του. Με την κατάρτιση και την υψηλή μόρφωση που κατείχε μπορούσε να ερμηνεύσει και τα πιο δύσκολα σημεία των ιερών Γραφών, καθώς και να απαντά στις απορίες των πιστών. Αν ήθελε, μπορούσε να πάρει το αρχιερατικό αξίωμα. Αρνήθηκε, όμως, προτιμώντας το μοναστήρι και τη συγγραφή. Πράγματι, σήμερα σώζονται 2.012 επιστολές του που απευθύνονταν σε πρόσωπα διαφόρων τάξεων, με τις οποίες νουθετούσε, έδινε παραινέσεις και συμβουλές και εξηγούσε θρησκευτικά ζητήματα. Πίστευε ότι τα μοναστήρια έπρεπε να είναι οπλισμένα με όλα τα εφόδια των θρησκευτικών και θεολογικών γνώσεων και να είναι οι μεγάλοι προμαχώνες της πίστης, από όπου θα βγαίνουν οι θερμότεροι και σοφότεροι απολογητές.

Ἀπολυτίκιον

Σοφίᾳ κοσμούμενος, παντοδαπεῖ εὐκλεῶς, τοῖς λόγοις ἐκόσμησας, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Ἰσίδωρε ὅσιε· σὺ γὰρ δι’ ἐγκρατείας, σεαυτὸν ἐκκαθάρας, πράξει καὶ θεωρίᾳ διαλάμπεις ἐν κόσμῳ· δι’ ὧν μυσταγωγούμεθα, Πάτερ τὰ κρείττονα.