Ο άγιος ιερομάρτυς Βαβύλας

Διαδέχτηκε τον Σεβίνο στον επισκοπικό θρόνο της Αντιόχειας. Έζησε την εποχή που αυτοκράτορας ήταν ο ασεβής Νουμεριανός (284 μ.Χ.), ο οποίος δολοφόνησε απάνθρωπα τον γιο του βασιλιά των Περσών, τον οποίο κρατούσε αιχμάλωτο ως ενέχυρο για την ασφάλεια της ειρήνης με τους Πέρσες. Ο επίσκοπος Βαβύλας, όταν έμαθε την ενέργεια του αυτοκράτορα, την αποδοκίμασε έντονα. Μάλιστα, κάποια στιγμή ο Νουμεριανός θέλησε να παρακολουθήσει τη λειτουργία στον ιερό ναό της Αντιόχειας. Ο Βαβύλας αστραπιαία βγαίνει στα πρόθυρα του ναού με την ευτελή στολή του, με το ταπεινό του σχήμα, χωρίς αυθάδεια αλλά και χωρίς δισταγμό, ο υπήκοος αυτός, ισχυρότερος του βασιλιά μέσα στον ναό, και με την από Θεού εξουσία του διατάζει τον Νουμεριανό, που είχε ήδη μπει, να βγει αμέσως από την ιερή εκείνη συνάθροιση. Ο αυτοκράτορας οργίστηκε πολύ από τη στάση του Επισκόπου και διέταξε να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν. Έτσι, ο μακάριος Βαβύλας ρίχτηκε αλυσοδεμένος στη φυλακή, για να βγει μετά από λίγο, μόνο για να οδηγηθεί στον τόπο της καταδίκης. Καθώς τον οδηγούσαν εκεί, μία σύσταση έκανε μόνο προς τους χριστιανούς που ακολουθούσαν: να τον θάψουν μαζί με τα δεσμά του, για να δείξει μ’ αυτό ότι οι αλυσίδες για τον Χριστό είναι σεμνές και λαμπρές, όπως τις θεωρούσε και ο Παύλος, ο οποίος καυχόταν για τα δεσμά του. Την επόμενη μέρα οι ασεβείς αποκεφάλισαν τον Βαβύλα, το λείψανο του οποίου ενταφιάστηκε από τους πιστούς μαζί με τα δεσμά του, όπως και ο ίδιος επιθυμούσε. Την ίδια μέρα μαρτύρησαν και τρεις νεαροί μαθητές του Βαβύλα, οι οποίοι μόλις έμαθαν τη σύλληψη του δασκάλου τους έτρεξαν κοντά του για να του συμπαρασταθούν. Οι “αγανακτισμένοι πολίτες” συνέλαβαν τα νεαρά αυτά παιδιά και, αφού προσπάθησαν μάταια να τα πείσουν να αρνηθούν την πίστη τους, τα αποκεφάλισαν όπως και το δάσκαλό τους.

Ἀπολυτίκιον

Ἱεραρχίας τῷ φωτὶ ἀπαστράπτων, δικαιοσύνης φυτοκόμος ἐδείχθης, ἀποτεμὼν τὴν ἂκανθον τῆς πλάνης ἀληθῶς· ὅθεν τῶν αἱμάτων σου, φοινιχθεὶς ταῖς ῥανίσι, τῷ Χριστῷ παρέστηκας, ἀνακράζων Βαβύλα· Ἰδού ἐγὼ καὶ τὰ παιδία Ἰησοῦ· ὅθεν προσδέχου ἡμᾶς ὡς ηὐδόκησας