Έζησε όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός (284-305 μ.Χ.). Ήταν χριστιανή και δούλη ενός πλούσιου Ρωμαίου, του Κλαυδίου. Νεαρή παρθένος, όχι μόνο ευσεβής, αλλά και με παιδεία, καταγινόταν ολόψυχα στη διάδοση της χριστιανικής θρησκείας στις ειδωλολάτρισσες γυναίκες και κοπέλες.

Κάποια στιγμή ο κόμης Δομέτιος έμαθε για την πίστη της Χαριτίνης και διέταξε τον Κλαύδιο να στείλει σε αυτόν την Αγία για να την εξετάσει ο ίδιος. Ο Κλαύδιος λυπήθηκε τόσο πολύ, ώστε φόρεσε τρίχινο φόρεμα – όπως συνήθιζαν τότε – και θρηνούσε. Η Χαριτίνη τον παρηγορούσε και του έλεγε ότι δεν πρέπει να λυπάται, αλλά να χαίρεται που θα αξιωθεί να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Η Χαριτίνη δεν φοβήθηκε, αλλά ένιωσε χαρά με τη σκέψη ότι θα θυσιαζόταν για τη δόξα του Κυρίου. Όταν τη συνέλαβαν, προσπάθησαν με πολλούς τρόπους να την καταναγκάσουν να αρνηθεί τον Χριστό. Αλλά εκείνη απτόητη ομολογούσε μεγαλόφωνα την πίστη της και προέτρεπε και τον ανακριτή της ακόμα να ασπαστεί και αυτός την πίστη της. Για να την εκδικηθούν, της έκοψαν τα όμορφα μαλλιά της. Έπειτα έκαψαν τα πλευρά της και μετά την έριξαν αλυσοδεμένη στη θάλασσα. Αλλά τα δεσμά της κατά θαυματουργικό τρόπο λύθηκαν και η παρθένος, αν και δεν ήξερε να κολυμπά, κατάφερε θριαμβευτικά να βγει σώα από το νερό και παρουσιάστηκε ξαφνικά και πέρα από κάθε προσδοκία στον ανακριτή-κόμη. “Χαίρετε”, του είπε. “Δεν καταλαβαίνεις, λοιπόν, ακόμα τη δύναμη του προστάτη μου, του Χριστού; Ή επιμένεις μήπως να τυφλώνεσαι και να μάχεσαι την αλήθεια”;

Αλλά ο κόμης ήταν εκτός της οδού της αναλήψεως και της σωτηρίας. Και αφού βασάνισε για πολύ ακόμα τη μάρτυρα, την ξεγύμνωσε και διέταξε να έρθουν εκεί ακόλαστες γυναίκες και νέοι για να αμαρτήσουν. Την ύβρη αυτή δεν θέλησε να την υποστεί η παρθένος και προσευχόμενη θερμά προς τον Κύριο έφυγε από την επίγεια ζωή. Ο κόμης, πιο μανιασμένος ακόμα, έκλεισε μέσα σε σάκο το σώμα της Χαριτίνης και το έριξε στο βυθό της θάλασσας. Αλλά μετά από τρεις μέρες το άγιο λείψανο φάνηκε ακέραιο στον αιγιαλό, σε ερημικό σημείο. Ο ευσεβής χριστιανός Κλαύδιος το έθαψε κρυφά με πολύ ευλάβεια.

Ἀπολυτίκιον

Θείᾳ χάριτι, κραταιωθεῖσα, κράτος ᾔσχυνας, τῆς δυσσεβείας, Χαριτίνι ὑπὲρ φύσιν ἀθλήσασα · ὅθεν χαρίτων πηγὴν ἀδαπάνητον, ὡς γλυκασμὸν ἀναβλύζεις τοῖς κράζουσι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.