Καταγόταν από την πόλη της Αντιόχειας και έζησε επί αυτοκρατορίας Νουμεριανού (3ος αι. μ.Χ.). Ζούσε βίο άσωτο και αμαρτωλό. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Ήταν πόρνη. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο πολύ τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας δεν μπορούσε να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως. Όμως, όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι «οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού αλλά κατόπιν μετανόησαν ειλικρινά, προλαβαίνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς που μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στον Θεό». Πράγματι, η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε ένα θερμό κήρυγμα του επισκόπου Νόννου περί αγνότητος. Τα λόγια του την έλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της.

Με τη χάρη του Θεού απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, κατηχήθηκε στην πίστη του Χριστού από τον Νόννο και βαπτίστηκε. Εξαγνισμένη πια, μοίρασε τα υπάρχοντά της (χρήματα και κοσμήματα) στους φτωχούς. Έπειτα πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. Απεβίωσε ειρηνικά.

Ἀπολυτίκιον

Ἐξ’ ἀκανθῶν καθάπερ ῥόδον εὐῶδες, τῇ Ἐκκλησίᾳ Πελαγία ἐδείχθης, τοῖς ἐναρέτοις πράξεσιν εὐφραίνουσα ἡμᾶς· ὅθεν καὶ προσήγαγες, ὡς ὀσμὴν εὐωδίας, τῷ σὲ θαυματώσαντι, τὸν σὸν βίον Ὁσία. Ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, παθῶν παντοίων, ψυχῆς τε καὶ σώματος.

Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα, λαβοῦσα γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου, διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, ὁσία Πελαγία τὸ πνεῦμά σου.