Ο άγιος Νικηφόρος έζησε επί αυτοκρατορίας Βαλεριανού και Γαληνού. Όταν το 260 μ.Χ. (ή 257 μ.Χ.) δόθηκε διαταγή διωγμού κατά των χριστιανών, συνέλαβαν τον ιερέα Σαπρίκιο και πολλούς επισκόπους και ιερείς με σκοπό να τους βασανίσουν για να αρνηθούν τον Χριστό. Ο Νικηφόρος συνδεόταν στενά με τον ιερέα Σαπρίκιο, ο οποίος μίσησε τον Άγιο πιστεύοντας τα λόγια ενός συκοφάντη. Ο Νικηφόρος ζητούσε επανειλημμένα από τον ιερέα να τον συγχωρήσει. Mάταια όμως. Όταν οι ειδωλολάτρες αποφάσισαν να αποκεφαλίσουν τον Σαπρίκιο, ο Νικηφόρος, χριστιανός ευσεβέστατος, χωρίς να χάσει στιγμή, τρέχει ανάμεσα στους δημίους, πέφτει στα πόδια του Σαπρίκιου και τον παρακαλεί να τον συγχωρήσει. Μάταια όμως. Ο Σαπρίκιος έκανε πως δεν τον άκουγε.

Μετά το μαστίγωμα, ο Νικηφόρος ασπάζεται τις πληγές του και ζητά να του δώσει έστω και την τελευταία στιγμή την ευλογία του. Ο Σαπρίκιος, ανένδοτος, τον διώχνει και οδηγείται για αποκεφαλισμό. Η άρνηση και η αδιαλλαξία του Σαπρίκιου τον έκανε ανάξιο στα μάτια του Θεού να θυσιαστεί για χάρη Του. Ο Θεός δεν θέλησε τη θυσία του. Την τελευταία στιγμή ο Σαπρίκιος δείλιασε και λόγω της μνησικακίας του αρνήθηκε τον Χριστό! Χωρίς πλέον τη δύναμη της Θείας Χάρης δεν άντεξε τα βασανιστήρια και, όταν ήρθε η ώρα να τον αποκεφαλίσουν, ο Σαπρίκιος λύγισε και ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα. Μόλις το άκουσε ο Νικηφόρος, τον παρακάλεσε να ανακαλέσει την άρνησή του, ομολόγησε την πίστη του και οι δήμιοι τον αποκεφάλισαν. Έτσι, ο Νικηφόρος πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου και ο Σαπρίκιος το στίγμα της ατιμίας.

Ἀπολυτίκιον

Ἀγάπης τῷ δεσμῷ συνδεθεὶς Νικηφόρε, διέλυσας τρανῶς, τὴν κακίαν τοῦ μίσους· καὶ ξίφει τὴν κάραν σου ἐκτμηθείς, ἐχρημάτισας Μάρτυς ἔνθεος, τοῦ σαρκωθέντος Σωτῆρος· ὃν ἱκέτευε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ὑμνούντων, τὴν ἔνδοξον μνήμην σου.