Ο άγιος μεγαλομάρτυς Σεβηριανός

Καταγόταν από τη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας. Έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους που αυτοκράτορας ήταν ο Λικίνιος (308 – 323 μ.Χ.). Τον διέκρινε θερμός ζήλος, με τον οποίο υπηρετούσε το Ευαγγέλιο. Ανέπτυξε πλούσια χριστιανική δράση σώζοντας τις ψυχές πολλών ανθρώπων και στηρίζοντας πολλούς χριστιανούς που μαρτυρούσαν για την πίστη τους. Χρησιμοποιούσε τα πλούτη του για τους φτωχούς και για τους φυλακισμένους χριστιανούς. Οι ενέργειες αυτές του Σεβηριανού προκάλεσαν την οργή του ηγεμόνα της Σεβάστειας Λυσία, ο οποίος τον κάλεσε να απολογηθεί ενώπιόν του στην Καισάρεια. Ο Σεβηριανός δεν δίστασε να παρουσιαστεί στον ειδωλολάτρη άρχοντα και να ομολογήσει με παρρησία την πίστη του στον Χριστό. Ο Λυσίας προσπάθησε να πείσει τον Άγιο να αρνηθεί τον Χριστό και να ασπαστεί τα είδωλα, όμως δεν κατάφερε να κάμψει το φρόνημά του. Μπροστά στη θαρραλέα στάση του Σεβηριανού, ο ηγεμόνας έχασε την υπομονή του και διέταξε να τον μαστιγώσουν με νεύρα βοδιού. Κατόπιν, ξέσκισαν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια, έτσι ώστε το αίμα να τρέχει σαν χείμμαρος. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και οι πληγές μεγάλες και βαριές, αλλά ο Άγιος υπέμεινε με καρτερία προσευχόμενος αδιάκοπα στον Κύριο. Στο τέλος, οι ειδωλολάτρες τον κρέμασαν σε ένα τείχος της Καισάρειας, πάνω στο οποίο ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.