Τον περασμένο Αύγουστο, στις διακοπές, μια φοιτήτρια ήρθε από το Πουσάν, που απέχει 420 χιλιόμετρα από τη Σεούλ, για να κοινωνήσει. Ύστερα από λίγο καιρό ένα γράμμα της έλεγε:

«Νιώθω πολύ ευτυχισμένη γιατί αξιώθηκα να πιστεύω στον αληθινό Θεό. Κάθε μέρα βγάζω το λευκό βαπτιστικό μου φόρεμα και το φιλώ, γιατί μου θυμίζει την ευλογημένη ημέρα της βαπτίσεώς μου. Πολύ λυπάμαι που εδώ στο Πουσάν δεν υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία… Θα φροντίσω να έρθω σύντομα στη Σεούλ».

Μια Κυριακή την διακρίνω ανάμεσα στο εκκλησίασμα. Κοινώνησε. Μετά τη Θεία Λειτουργία μάς είπε:
– Με συγχωρείτε, πρέπει να προλάβω το τρένο των 12.
– Τι ώρα, έφυγες, Χριστίνα από το Πουσάν;
– Μόλις άρχισε η κυκλοφορία (δηλαδή στις 4 πριν από τα ξημερώματα).

Ν. Κορέα