Ξένε, όταν βρεθείς στην Κανάγκα, στην καρδιά της Αφρικής, όταν μπεις στον όμορφο χώρο της ορθόδοξης ιεραποστολής, όποιος και να είσαι, άνδρας, γυναίκα, μικρό παιδί, μην ξαφνιαστείς αν θα δεις κάτω από το δροσερό αγκάρ ή στα σκαλοπάτια του υψωμένου υπόστεγου του δημοτικού ή στα ξύλινα καθίσματα του γραφείου, παιδάκια μαύρα, πιο μαυρισμένα από τον πυρετό της μαλλάριας, να τρέμουν, να έχουν σπασμούς τα τρυφερά σωματάκια τους ή να έχουν τυλιγμένο το κεφάλι με βρεγμένο πανί, που στεγνώνει σε λίγα λεπτά μέσα.

Μην νομίσεις πως το έχουν συνηθίσει οι μεγάλοι τούτο το θέαμα. Όμως με πόνο ψυχής προσπαθούν κάθε μέρα να ρίξουν τον πυρετό, με μια με δυο ασπιρίνες. Να στείλουν το άρρωστο παιδί με τον επιστάτη στο σπίτι του. Κι όταν δεν είναι κανείς εκεί, να το κρατήσουν μέχρι το μεσημέρι, να το βοηθήσει κάποιο γειτονόπουλο, κάποιος αδελφός.

Όμως εκτός από την φροντίδα της λευκής διευθύντριας, των ιθαγενών δασκάλων, του μαύρου επιστάτου, θα δεις και άλλες σκηνές, που θα σου ανεβάσουν δάκρυα στα μάτια.

Μικρούς εθελοντές, ερυθροσταυρίτες θα βρεις μπροστά σου. Κρατούν τον άρρωστο συμμαθητή τους με στοργή, με ενδιαφέρον, προχωρούν στο γραφείο της διευθύνσεως, στέκονται με σεβασμό μπροστά στην υπεύθυνη του σχολείου. Περιμένουν να τελειώσει κάποια άλλη επείγουσα δουλειά και έπειτα, με το ίδιο προστατευτικό ύφος, με τα χέρια πάνω στον ώμο του άρρωστου συμμαθητή τους, λένε την μικρή ενημερωτική φράση:

– Αδελφή, είναι άρρωστος.

Κρύβει πόνο βαθύ τούτη η φράση. Κρύβει παράκληση για μια έγκαιρη βοήθεια, για μια ασπιρίνη, για μια φροντίδα. Κρύβει την εμπιστοσύνη στην αγάπη των μεγαλύτερων. Την οφειλή στον συμμαθητή. Την χριστιανική αγάπη κρύβει του μικρού καλού Σαμαρείτη.

Να, κάπως έτσι κι εκείνος, όταν πήγε τον σχεδόν πεθαμένο από τις πληγές, αμέριμνο ταξιδιώτη, κάπως έτσι δεν θα είπε;

– Σας τον αφήνω. Κάντε ό,τι μπορείτε να τον σώσετε. Θα σας δώσω όσα λεφτά θέλετε.

Μόνο, πως τούτοι οι μικροί μαθητές του δημοτικού, της ορθόδοξης ιεραποστολής της Κανάγκα, του «Φως Εθνών», όπως λέγεται, δεν έχουν λεφτά. Έχουν μόνο αγάπη.

Την διάβασαν και την έμαθαν πρώτα μέσα από τα μάτια της μαύρης μάνας τους, που τους έφερε με χαρά στον κόσμο. Στου πατέρα την αγωνία να τους ζήσει, να τους μεγαλώσει. Στων μεγαλύτερων αδελφών την παραδειγματική, μέχρι θυσίας, στοργή. Στων λευκών πατέρων και αδελφών ιεραποστόλων την προσφορά. Την ακούν στο κήρυγμα στην ορθόδοξη εκκλησία τους την αγάπη του Θεού, στο Κατηχητικό τους.

Ξένε, όταν θα δεις μια τέτοια σκηνή μέσα στο γραφείο της διευθύντριας, όταν ακούσεις την φράση «Αδελφή, είναι άρρωστος», μην ξαφνιαστείς.

Η μαλλάρια θα μείνει, ο αχώριστος σύντροφος των μαύρων αδελφών, μαζί της θα παλέψουν μία ζωή.

Να συγκινηθείς πρέπει. Να δακρύσεις πρέπει. Από ευγνωμοσύνη στον Θεό. Γιατί αυτός ο λαός ξέρει από μικρός να αγαπά και όσο θα γνωρίζει περισσότερο τον Θεό της αγάπης, τόσο θα αυξάνει τούτη η αγάπη.

Αυτή η κραυγή, παράκληση, αυτό το παρακλητικό βλέμμα των μικρών ερυθροσταυριτών, των καλών Σαμαρειτών, που πολλοί είστε και σεις, που στέλνετε ασπιρίνες και φάρμακα, ας δυναμώσει και την δική σου πίστη. Ας αυξάνει την προσευχή σου, για τα ορθόδοξα χριστιανόπουλα της Αφρικής, που κάνουν τον δικό τους ωραίο αγώνα, τα ιδιαίτερα δικά τους αγωνίσματα, με τόση υπομονή και καρτερία και ελπίδα.

Καινούργιοι, μικροί αγωνιστές, μην την φοβάστε την μαλλάρια. Κάποιο πάγωμα της ψυχής να φοβάστε, που σκληραίνει την ανθρώπινη καρδιά.

Κανάγκα