Μια μέρα, μετά από κάμποσες ώρες διδασκαλίας, οι Κενυάτισσες «μαθήτριες» δεν αποφάσιζαν να φύγουν. Μαζεύτηκαν η μία κοντά στην άλλη στην άκρη της αίθουσας και κάτι σιγοψιθύριζαν.
Απόρησε η ελληνίδα δασκάλα τους.
– Συμβαίνει τίποτε; τις ρώτησε.
Μια από τις Κενυάτισσες κυρίες, που ήταν «πρόεδρος» ενός ομίλου ορθόδοξων μητέρων, πλησίασε την Ελληνίδα κι είπε δειλά:
– Μπορώ να γίνω νονά σας;
– Νονά μου; Μα είμαι βαπτισμένη.
– Ναι, κι έχετε ωραίο όνομα ελληνικό. Εμείς, όμως, θα θέλαμε να σας δώσουμε κι ένα κενυατικό όνομα.
– Α, αυτό εννοείτε με το «νονά»! Αν σας ευχαριστεί, δώστε μου, λοιπόν, και κενυατικό όνομα. Πώς θέλετε να με λέτε; Απάντησε χαμογελώντας η Ελληνίδα.
Η Κενυάτισσα, όμως, δεν χαμογελούσε. Το πρόσωπό της είχε πάρει μια επίσημη σοβαρότητα, ενώ τα έντονα μάτια της γυάλιζαν από συγκίνηση. Δυνατά, έντονα σχεδόν, είπε:
– Μοδόνι! Αυτό το όνομα θέλουμε να σας δώσουμε.
– Μο-δό-νι! Ωραίο είναι. Είπε εκείνη κάπως αμήχανα.
Άστραψαν τα μάτια της Κενυάτισσας. Βιαστικά εξήγησε:
– Για μας αυτό το όνομα είναι ιερό. Γιατί σημαίνει κάτι πολύ σπουδαίο, που θέλουμε να σας το λέμε συνέχεια.
«Μοδόνι» στη γλώσσα μας σημαίνει: «Θα είσαι υπεύθυνη αν μας ξεχάσεις»!

Κένυα