Σ’ ένα νησάκι κοντά στη Σουμάτρα ο ιθαγενής κατηχητής Ιωάννης αρρώστησε ξαφνικά από μαλάρια με υψηλό πυρετό.

Στο νησί δεν υπήρχε ούτε γιατρός, ούτε νοσοκόμος κι η επικοινωνία με την ξηρά ήταν αδύνατη. Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Στην απόγνωση τους οι συγχωριανοί του αποφάσισαν να κατέβουν στη θάλασσα και κρυφά να θυσιάσουν στα παλιά είδωλα. Ο Ιωάννης αντέδρασε μ’ όση δύναμη του είχε απομείνει: «Ο Σωτήρας μου είναι δυνατός. Αν θέλει μπορεί να μου ξαναδώσει την υγεία μου. Αν όμως το θείο σχέδιό Του για μένα είναι διαφορετικό, τότε προτιμώ μαζί Του να περάσω από το θάνατο στη ζωή». Οι χωριανοί δεν θέλησαν να παραβούν την τελευταία επιθυμία του Ιωάννη.

Από την ώρα όμως εκείνη άρχισε αναπάντεχα η ανάρρωση. Σε λίγες μέρες ο κατηχητής τους ήταν πάλι υγιής ανάμεσα τους. Όλοι ήταν χαρούμενοι και ξανά στερεωμένοι στην πίστη. Όσες ψυχές αμφιταλαντεύονταν ακόμη πριν από το περιστατικό της αρρώστιας στερεώθηκαν στην πίστη του Ευαγγελίου. Γεύτηκαν τη δύναμη του Χριστού και συγχρόνως διδάχτηκαν με τον πιο θαυμαστό τρόπο, το πως μπορεί κανείς, πιστεύοντας σ’ Αυτόν, να αντικρύζει το θάνατο με γαλήνη.

Β.Λ.