Στον Άγιο Νεκτάριο, το ιατρείο της Ιεραποστολής, πολλοί αδελφοί μας, χτυπημένοι από ασθένειες, αδύνατοι από ασιτία, ανίκανοι οι οργανισμοί τους να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των μικροβίων, καταφεύγουν να βρουν κάποιο φάρμακο, λίγο φαγητό, για να τους στηρίξει στα πόδια τους, καθώς και λόγους παρηγοριάς και αγάπης… Είναι λίγα και ακριβά τα κρατικά νοσοκομεία, ανίκανα να προσφέρουν στον λαό του Κονγκό τη θεραπεία.

Πολλές είναι οι μανάδες που με την ελπίδα και την προσμονή στα μάτια, φέρνουν στο ιατρείο τα σκελετωμένα παιδιά τους, ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Μια μέρα, την προσοχή τράβηξαν δύο αδύνατες αδελφούλες. Η μια είναι η Καλλιόπη, που, καθώς αισθανόταν πολλούς πόνους, ήρθε στο ιατρείο την πρώτη φορά χωρίς να γνωρίζει τι έχει. Διαπιστώθηκε πως έπασχε από οστεομυελίτιδα και με έξοδα της ιεραποστολής στάλθηκε στο Νοσοκομείο, για να γίνουν οι σχετικές εξετάσεις. Από τότε πολύ συχνά έρχεται στο ιατρείο για την απαραίτητη αντιβίωση και τροφή. Η ίδια έχει βαπτιστεί από μικρή. Από όλη την οικογένεια μόνο η ίδια και η γιαγιά είναι βαπτισμένες.

Η αδελφή της, λίγο μεγαλύτερη, λέγεται Καλούμπου. Δε φαίνεται όμως να ‘ναι και τόσο υγιής. Αρκετό καιρό βασανίζεται από γαστρεντερίτιδα και εμετούς και, καθώς ήρθαν για τη θεραπεία της Καλλιόπης, διαπιστώθηκε ότι η υγεία της σκελετωμένης Καλούμπου απαιτεί νοσοκομειακή περίθαλψη. Έτσι, μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Η ίδια δεν ησυχάζει, έχει συνεχείς εμετούς και δε μπορεί να πάρει τροφή. Όμως κάτι ζητά, κάτι λέει στην αδελφούλα της αχνά, σαν τελευταία της επιθυμία, και αυτή τρέχει και το λέει στην αδελφή:

«Θέλω να γίνω Χριστιανή. Βαπτίστε με και εμένα».
Κι η λαχτάρα της έχει πειθώ. Ξέρει πως η είσοδός της στην Εκκλησία θα τη βοηθήσει και στην υγεία. Το πιστεύει, λαχταρά και επιμένει…

Ο πατήρ Ιάκωβος, ο ιθαγενής ιερέας, καθώς πήρε το μήνυμα, ετοίμασε τα απαραίτητα κι ήρθε στο νοσοκομείο. Η μικρή Καλούμπου με πλημμυρισμένα τα μεγάλα της μάτια αντίκρισε τον ορθόδοξο ιερέα που θα της χάριζε το μεγάλο δώρο.

«Βαπτίζεται ἡ δούλη τοῦ Θεοὺ Ἀναστασία…».

Χαρούμενη, μ’ ολοφώτεινο το πρόσωπό της φαίνεται πως ξεκουράζεται. Ζει πρωτόγνωρη χαρά, καθώς για πρώτη φορά αξιώνεται και παίρνει μέσα της τον Χριστό μας με τη Θεία Κοινωνία.

«Ουτουκούφου κου α Μούγκου», «Δόξα τῷ Θεῷ», ψελλίζουν τα χείλη της.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και η Αναστασία ανασηκώνεται στο κρεβάτι της και ζητά να φάει. Ο Κύριός μας, ο μεγάλος Γιατρός, της χαρίζει την υγεία.

Σε λίγες μέρες η μικρή Αναστασία, γερή πια, βγαίνει από το νοσοκομείο. Δοξολογία και ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο και Θεό μας, πλημμυρίζουν τις καρδιές μας.

Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ)