Χωρίς δεύτερη σκέψη είπα «ναι» στην πρόσκληση του Θεοφιλεστάτου π. Μελετίου, να πάω μαζί του στο Λουμπούτι. Ήθελα πολύ να δω τα θαύματα του Θεού στα βάθη της Αφρικής.

Ξεκινήσαμε στις 6.30 π.μ. Το οδικό δίκτυο της χώρας είναι κατεστραμμένο, για να μην πω ανύπαρκτο. Σε λίγο άρχισε να ψιχαλίζει. Ο μαύρος χωματένιος δρόμος όλο και πιο πολύ γινόταν κόκκινος. Γρήγορα και δυνατά έβρεχε, η νύχτα άρχισε να σκεπάζει κάθε ορατότητα. Παρ’ όλες τις προσπάθειες του έμπειρου οδηγού Νικολάου δεν αργήσαμε να κολλήσουμε στην λάσπη. Έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια να ξεκολλήσουν, αλλά τίποτα. Το αυτοκίνητο, καθώς ήταν άσπρο, φαινόταν σαν ματωμένο, από τις κόκκινες λάσπες. Τώρα τι κάνουμε; 

«Θεέ μου βάλε το χέρι Σου!».
Σε λίγο ο καλός Θεός έστειλε ένα τρακτέρ και μας έβγαλε. Προχωράμε λίγο και ξανακολλάμε. Με πολύ κόπο και αυτοθυσία, οι συνοδοί το έβγαλαν. Προχωράμε λίγο και σκάει το λάστιχο. Μέσα στην βροχή, μέσα στην νύχτα βγαίνουν και βάζουν την ρεζέρβα. Διασχίζοντας μια σαβάνα, ξαφνικά σκάει και το άλλο λάστιχο. Ακινητοποιούμε το αυτοκίνητο και για πέντε λεπτά δεν μιλούσε κανένας. Ξέραμε όλοι ότι πάει και η τελευταία ελπίδα μας. Τώρα; Θα πρέπει να περάσουμε τη νύχτα μας μέσα στο δάσος της σαβάνας και να περιμένουμε το πρωί, μήπως περάσει κανείς και μας βοηθήσει (εκεί συναντάς αυτοκίνητο κάθε 2-4 ώρες). Προσπαθήσαμε να τηλεφωνήσουμε από τα κινητά μας, αλλά σ’ αυτήν την περιοχή είχε άλλο δίκτυο, και δεν έπιανε κανείς μας. Πλήρης απογοήτευση. Δηλαδή πλήρης ταπείνωση. Ναι, η Αφρική σε ταπεινώνει. Όποιος και αν είσαι, ό,τι αμάξι κι αν έχεις, ό,τι κινητό και αν έχεις, εκεί νιώθεις την μηδαμινότητά σου, ότι είσαι ένα πλασματάκι στο έλεος του Θεού. Σε τέτοιες στιγμές, κάνεις θερμές προσευχές, ζωντανεύει στο έπακρο η σχέση σου με τον Θεό. Είσαι στα χέρια του Θεού, το νιώθεις ως τα τρίσβαθα της ψυχής σου, όχι μόνο από τις ταπεινώσεις, αλλά κυρίως από την πρόνοια, από την μέριμνα του Θεού για σένα, το μικρό πλασματάκι. Ας είσαι χαμένος μέσα στα βάθη, στην καρδιά της Αφρικής, σε μια σαβάνα, ο Θεός είναι μαζί σου!

«Θεέ μου, Εσύ που μεριμνάς για ένα σπουργίτι βοήθα μας!»
Κι αρχίζει το πρώτο θαύμα του Θεού. Εκεί, λοιπόν, που ήταν άχρηστα τα κινητά μας, ξαφνικά ένας είχε σήμα για 3 λεπτά, τόσα όσα χρειαζόταν για να ζητήσουμε βοήθεια. Και μετά περιμέναμε ώρες. Ο καθένας στις σκέψεις του ή στις προσευχές του.

Και να το δεύτερο θαύμα του Θεού. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα περνάει ένα τρακτέρ με καρότσα. Η χαρά μας δεν περιγράφεται. Κι εδώ ακόμα δεν μας ξέχασε ο Θεός. Ο καλός πατέρας όλων μας!

Σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες, συχνά μου ερχότανε τα λόγια του μακαριστού π. Κοσμά Γρηγοριάτη:
«Στην Ιεραποστολή το δόσιμο να είναι αληθινό, ολοκληρωτικό, δίχως κρατούμενα, με διάθεση αυτοθυσίας και αυταπαρνήσεως και με σκοπό να αφήσουμε τα κόκκαλά μας μεταξύ των ιθαγενών».