Την ερχομένη Κυριακή θα εορταζόταν στην Κορέα η «Ημέρα του Παιδιού». Για μια συμμετοχή στον εορτασμό αυτόν, οι κατηχητές κι οι κατηχήτριες των Κατωτέρων Κατηχητικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στη Σεούλ είχαν ετοιμάσει για τα κατηχητόπουλα ένα όμορφο ψυχαγωγικό πρόγραμμα, που θα γινόταν στην αυλή του Ναού στις 2 με 4 το απόγευμα.

Αλλά το Σάββατο ο καιρός άρχισε να χαλάει.

– Ακούσατε στο ραδιόφωνο το μετεωρολογικό δελτίο; ρωτήσαμε ανήσυχοι την κατηχήτρια, που είχε τη γενική ευθύνη του προγράμματος.
– Μάλλον θα βρέχει αύριο, απάντησε μουδιασμένα.
-Ε, τότε αλλάξτε το πρόγραμμα. Ετοιμάστε κάτι για κλειστό χώρο. Να κάνετε τη γιορτούλα στη μεγάλη αίθουσα.
Ας δούμε τι θα πει και το απογευματινό δελτίο, είπε. Έτσι κι αλλιώς, δεν προλαβαίνουμε τώρα να ετοιμάσουμε άλλο πρόγραμμα. Σήμερα έχουμε τόσες δουλειές…

– Θα σας βοηθήσουμε, θα ζητήσουμε να βάλουν ένα χέρι κι οι μαθητές του Λυκείου.
– Αυτοί έχουν εξετάσεις διμήνου την άλλη Δευτέρα. Κι οι φοιτητές επίσης. Δεν γίνεται ν’ αλλάξουμε το πρόγραμμα.
– Τότε, το πρωί στο μάθημα, ειδοποιείστε τα παιδιά να μην έρθουν. Ας αναβληθεί η γιορτή για την άλλη Κυριακή.
– Για να δούμε… Ίσως εκείνες τις ώρες η βροχή σταματήσει, αν κάνουμε πολλή προσευχή, είπε χαμογελώντας αισιόδοξα.

Δεν επιμείναμε. Είχε δίκιο. Το Σάββατο μας παίρνει πάντα η νύχτα για να προλάβουμε τις μόνιμες «σαββατιανές» δουλειές. Κι όταν μπαίνουν στη μέση κι οι εξετάσεις των μαθητών και φοιτητών, πού χέρια και χρόνος για έκτακτα προγράμματα… Ούτε η αναβολή της γιορτούλας ήταν καλή λύση. Όντως, το καλύτερο θα ‘ταν να μη βρέχει. «Για να δούμε…», λοιπόν.

Η Κυριακή ξημέρωσε με… καταρράχτες βροχής. Και το δελτίο της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας – που κατά κανόνα στην Κορέα επαληθεύεται απόλυτα – μιλούσε για συνέχιση των βροχών. «Για να δούμε» τι θα ‘καναν τώρα οι υπεύθυνοι νέοι μας για τη γιορτή των κατηχητικών τους. Είχαμε, βέβαια, μια εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν με επιμονή και υπομονή απρόοπτες δυσκολίες. Αλλά τη βροχή πώς να την αντιμετωπίσουν;

Σαν άρχισαν να ‘ρχονται στο Ναό κατηχητές και κατηχητόπουλα, τράβηξε την προσοχή μου μία ασυνήθιστη σκηνή: η υπεύθυνη για το ψυχαγωγικό πρόγραμμα κατηχήτρια σίμωνε τον καθένα και κάτι ψιθύριζε. «Σίγουρα αναγγέλλει αναβολή της γιορτής» σκέφτηκα και ησύχασα.

Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας, η κατηχήτρια με πλησίασε και μου είπε χαμογελαστή:
-Εντάξει. Τα κανονίσαμε.
-Μπράβο! Για πότε αναβάλατε το πρόγραμμα;
-Δεν αναβάλαμε τίποτε. Σήμερα θα γίνει η γιορτή.
-Στην αίθουσα, ε;
-Όχι. Έξω. Θα σταματήσει η βροχή. Κάναμε όλοι πολλή προσευχή.

Ήταν τόσο σίγουρη, που δεν άφηνε περιθώρια γι’ αντίρρηση. «Ας ελπίζουμε», λοιπόν.

Ειλικρινά, τ’ ομολογώ αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα, όποιος κι αν μου το ΄λεγε. Στις 2 παρά 20′ η βροχή σταμάτησε απότομα. Ένας λαμπρός ήλιος γέμισε τα πάντα με φως! Ένα επιφώνημα χαράς των κατηχητών ήταν το καλύτερο «ευχαριστώ» τους. Γρήγορα – γρήγορα στήθηκαν τα απαραίτητα για το ψυχαγωγικό τους πρόγραμμα. Ευτυχώς, που η τσιμεντοστρωμένη αυλή μπρος στον Ναό δεν κρατάει νερά.

Τα παιδιά άρχισαν να φτάνουν. Καταχαρούμενα κι αυτά. Και με το δίκιο τους!

Τι πανηγύρι έγινε δεν περιγράφεται. Φαίνεται πως ο φόβος της βρο¬χής είχε κάνει πιο φλογερή τη διάθεση μικρών και μεγάλων γι’ αυτό το πρόγραμμα. Κοίταζα τον ήλιο ψηλά, κοίταζα τα πρόσωπα των κατηχητών και δυσκολευόμουνα να βρω ποιος έλαμπε περισσότερο!

Θέλετε και τον «επίλογο»; Σαν τελείωσε το πρόγραμμα κι έφυγαν τα κατηχητόπουλα, – θα το πιστέψετε; – η βροχή ξαφνικά πάλι ξανάρχισε! Δεν ξέρω, βέβαια, τι εξήγηση έδωσε γι’ αυτές τις περίεργες αλλαγές του καιρού η Μετεωρολογική Υπηρεσία της Σεούλ. Για μας όλους ήταν η απάντηση στην «πολλή προσευχή» των παιδιών Του!

Μ.Σ.